Μωρό μου, μας κοιτάνε...

Παρόλη τη μερικώς νεκρή καλοκαιρινή διανομή ταινιών υπάρχουν και κάποιες ταινίες που δεν σε πειράζει να κλειστείς μέσα και να δεις. Μια απ' αυτές τις ταινίες είναι και το Death Proof. Γραμμένο και σκηνοθετημένο από τον πυλώνα σχεδόν κάθε σινεφίλ, τον Quentin Tarantino. Μια ταινία που εξαρχής δημιουργήθηκε για να προβληθεί ως το ήμισυ ενός πρωτοτύπου εγχειρήματος των "αδερφών" Tarantino-Rodrigez.

Για την ταινία δεν θα πω πολλά. Απερίγραπτο fun, ειδικά στο δεύτερο μέρος, απολαυστικές φλυαρίες και σινεφίλ αναφορές. Κι όλα αυτά λουσμένα με μια 70's αισθητική και ένα cool soundtrack. Το τραγούδι που ακούτε αν έχετε ανοιχτά τα ηχεία σας και δεν έχετε σταματήσει τη μουσική είναι από την ταινία. Επίσης να πω ότι η ταινία συμμετείχε στο διαγωνιστικό τμήμα του φεστιβάλ των Καννών. Όσοι πιστοί προσέλθετε στις αίθουσες!


Μέσα στο σινεμά και παρόλο που η ταινία δεν είχε κανένα ρομαντικό subtext κρατούσα το χέρι του φίλου μου. Στο διάλειμμα που άναψαν τα φώτα συνέχισα να τον κρατώ. Και να τον φιλάω στο στόμα. Προσωπικά δεν παρατηρώ τα βλέμματα που με περιτριγυρίζουν αλλά ο φίλος μου μου είπε την ατάκα που τιτλοφορεί το σημερινό post.

Γύρισα από περιέργεια και είδα δυο φίλους, ο ένας είχε ιδιαίτερα σοφιστικέ look με κοκάλινα τετράγωνα γυαλιά που πάντα ήθελα. Μέχρι βέβαια εγώ να του κοιτάξω είχαν στρέψει το βλέμμα τους αλλού. Όχι όμως για να μην τους δω ότι με κοιτάνε αλλά γιατί προφανώς υπάρχουν κι άλλοι άνθρωποι να παρατηρήσουν. Μάλλον δεν ήταν κάτι το παράξενο γι' αυτούς. Βέβαια ένα σινεφίλ κοινό και μάλιστα ένα Ταραντίνο-σινεφίλ κοινό έχει δει πολλές ταινίες και πιθανόν και το Brokeback οπότε έχει μια Χ εξοικείωση με το θέμα. Παρόλα αυτά, πιστεύω ότι ο περισσότερος κόσμος έτσι θα αντιδρούσε.

Ας σταματήσουμε λοιπόν να γκρινιάζουμε γιατί οι gay στην Ελλάδα δεν είναι αποδεκτοί και ας διαπιστώσουμε του λόγου το ψευδές με μια απλή και τρυφερή χειρονομία.

Art vs trash

Ορμώμενος από τα post 2 blogger του Lensman και του x-oyranoy είπα να γράψω κι εγώ την γνώμη μου.

Ζούμε σε μια χώρα που έχει παραμελήσει την παιδεία της. Την έχει μετατρέψει σε αμιγή εκπαίδευση. Στερώντας από τα εύπλαστα μυαλά των παιδιών, τα ερεθίσματα που προσφέρει η τέχνη. Καλά ως εδώ, αν δημιουργούσαμε αξιόλογους και διεθνούς φήμης επιστήμονες. Αλλά στην τελική ούτε αυτό κάνουμε.

Βεβαία ο ρόλος της εκπαίδευσης είναι ένα τμήμα μόνο των πραγμάτων που διαμορφώνουν την προσωπικότητα ενός ατόμου. Ένας άλλος βασικός παράγοντας είναι η οικογένεια. Αλλά πως μπορεί η ελληνική οικογένεια που σουβλίζει αρνί το Πάσχα, που τα σπάει στα μπουζούκια και βρίζει οδηγώντας, να μυήσει ένα παιδί στα δύσβατα μονοπάτια της τέχνης;
Ο μόνος που μένει λοιπόν είναι το ίδιο το άτομο και "ψάξιμο" που μπορεί να κάνει από μόνο του. Αλλά μέσα στη χώρα των μιζών και του βολέματος ακόμα κι η καλή διάθεση του για αναζήτηση, διαβάλλεται από την ανάγκη της αποδοχής και της ενσωμάτωσης στο σύνολό.

Μέσα όμως σ' αυτή υπέροχη, κατά τα άλλα, μάζα Ελλήνων υπάρχουν και εκείνοι που όχι μόνο δεν προωθούν μια στοιχειώδη έννοια της τέχνης και της διανόησης αλλά αντίθετα υπερασπίζονται, εφαρμόζουν και μερικές φορές προσπαθούν να επιβάλουν την προσβολή αυτής.

Όπως πάντα υπάρχει και η αντίπερα όχθη. Αποτελείται από διανοούμενους, εναλλακτικούς και σκεπτόμενους γενικά πολίτες που δημιουργούν αντάρτικο εναντίων της ευτελούς διασκέδασης και του ανάλαφρου των καταστάσεων. Με τις λανθασμένες τους όμως μεθόδους προσβάλουν την αισθητική ή ακόμα και την ύπαρξη τον ανθρώπων που θα λέγαμε ότι είναι του "ελαφρού".

Και οι δυο ομάδες είναι απεχθείς. Γιατί ενώ μερικές φορές έχουν υγιείς προθέσεις, μεσα στο φανατισμό τους καταλήγουν να γίνονται εμπαθείς και επιθετικοί.
Δεν ξέρω αν ανήκετε σε κάποια ομάδα απ-ό τις δυο ή και σε κάποια ενδιάμεση, αλλά ας περάσει ο καθένας καλά με τις επιλογές του. Καλό είναι βέβαια και το mix and match μεταξύ αντιπάλων και πραγματικά θα φέρει προ εκπλήξεως τα αντίθετα "στρατεύματα".
Γιατί ως συνήθως η αλήθεια κρύβεται κάπου στη μέση...

ΥΓ. Αφιερωμένο στο μωρό μου που μου άλλαξε τα μυαλά και ζωντανεύει την ζωή μου καθημερινά...

Υπερβάσεις και εκπλήξεις

Βγήκα χτες με το φίλο μου και μια τρελή παρέα σε ένα club. Ποτά, ΛεΠά και τα λοιπά . Ο φίλος μου μου έιπε ότι τον εκπλήσσω με το πόσο χορεύω. Η αλήθεια είναι ότι χωρίς αυτόν δεν θα πήγαινα σε club. Πόσο μάλλον σε τέτοιο club.

Όταν γνωρίζουμε κάποιον η γενική του συμπεριφορά ( το λέμε και attitude εδώ στην Ελλάδα) μας δημιουργεί μια γενική ιδέα για το ποιος είναι. Βάζουμε όρια και φανταζόμαστε τις αντιδράσεις του και τις επόμενες του ατάκες. Χτίζουμε κόσμους γύρω από γνωριμίες και πρόσωπα. Προκαταλαμβάνοντας καταστάσεις και αντιδράσεις.

Όμως οι άνθρωποι μας εκπλήσσουν καθημερινά. Μέσα σε κατάλληλο περιβάλλον ή καλύτερα έξω από τα νερά τους αντιμετωπίζουν τις καταστάσεις με άλλο μάτι και δρουν ανεξέλεγκτα. Κάποτε είχα ακούσει ότι ο Μουρατίδης πάει στην Έφη Σαρρή. Σοκ! Μ' αυτά που έλεγε δεν θα το περίμενα ποτέ.

Αγαπάμε τους άλλους για την πολυπλοκότητα και την ποικιλότητα της ύπαρξης τους. Κανείς δεν έχει μονόπλευρες εμπειρίες και βιώματα γιατί ζει στον πολυσυλλεκτικό κόσμο του σήμερα. Χαίρομαι όταν ανοίγω διάπλατα τα μάτια μου βλέποντας πράγματα όχι τόσο αναμενόμενο. Είναι το ίδιο ανθρώπινο γενετικό υλικό που ικανοποιήται στην ανατροπή σε μια ταινία τρόμου.

Η ανατροπή στη ζωή ταυτίζεται με τον αυθορμητισμό. Όπως το φιλί σου όταν χορεύουμε και το απρόσμενο σου τηλεφώνημα όταν πηγαίνω σπίτι.

Ψυχές φυλακισμένες σε κλουβιά

Το προάλλες κυκλοφορούσα κάπου στην νυχτερινή Αθήνα. Αφού άφησα το φίλο μου στο σπίτι του, περπάτησα προς το δικό μου. Το μάτι μου έπεσε πάνω σε ένα pet shop το οποίο παραδόξως ήταν ανοιχτό αυτή την ώρα.

Πίσω από το τζάμι ένας κύριος φρόντιζε το φαγητό και το νερό στα ζωάκια του μαγαζιού. Μπροστά- μπροστά σε μικρά κλουβιά βρίσκονταν κάτι αξιολάτρευτα κουταβάκια. Ήταν κλεισμένα στα σπιτάκια τους αλλά ήταν και ανήσυχα. Το ένα προσπαθούσε να βγει από την μικρή χαραμάδα που άφηνε το κλουβί του για να αναπνέει.

Για μια στιγμή ήθελα να κάτσω μπροστά στην "βιτρίνα" και να τα χαζέψω. Ήταν απ' αυτά τα κουταβάκια που βλέπεις στις διαφημίσεις και η κοπέλα από δίπλα σου αναφωνεί "τι γλυκό!!!". Ναι ήταν γλυκά και αξιαγάπητα. Αλλά κανένα δεν κουνούσε την ουρίτσα του από χαρά.

Ψυχές φυλακισμένες υπάρχουν παντού. Κουρασμένα βλέμματα μέσα σε αίθουσες σχολείων, πλουσιόπαιδα που φοβούνται να βγουν από τα όρια των τεράστιων πολυτελών σπιτιών τους, υπάλληλοι που περιμένουν υπομονετικά την επερχόμενη αδεια.
Όλοι όμως κοιτούν έξω απ' το παράθυρό του κελιου τους. Είναι όμορφα εκεί έξω!

Διαστρευλωμένα είδωλα

Τις προάλλες πήγα στο Μουσείο κυκλαδικής Τέχνης με ένα φίλο ερασιτέχνη φωτογράφο για να δούμε την έκθεση φωτογραφιών του Andre Kertesz. Ο Ούγγρος φωτογράφος είναι ένας από τους σημαντικότερους του περασμένου αιώνα. Το έργο του αναγνωρίστηκε μέσω των πορτρέτων, των σκηνών, τη σειρά "Διαστρεβλώσεις" που δημιούργησε, ενώ φωτογράφησε και πολλούς σημαντικούς καλλιτέχνες της εποχής του, όπως τους ζωγράφους Mondrian και Chagall, τη συγγραφέα Colette και τον παραγωγό ταινιών Sergei Einstein.

Ο Χώρος: Καταρχάς ο χώρος του μουσείου είναι εκπληκτικός με μπαρόκ αρχιτεκτονική και διακόσμηση. Φιλοξενεί αυτό τον καιρό δυο εκθέσεις. Του φωτογράφου που προανέφερα και το Her(his)tory με videoart. Για την δεύτερη δεν έχω να πω, γιατί φύγαμε γρήγορα και δεν μπόρεσα να δω όλα τα εκθέματα.

Η Έκθεση: Περιλάμβανε φωτογραφίες από όλες τις περιόδους του μεγάλου αυτού φωτογράφου, ταξινομημένες χρονολογικά και ως προς την περιοχή που διέμενε. Σ' αυτό χρονικό κυρίως ταξίδι παρατηρούσε κανείς τη βελτίωση της τεχνικής του μεταξύ άλλων στο κόψιμο του κάδρου και στο contrast που εγώ προσωπικά δίνω πολύ σημασία. Η σειρά διαστρεβλώσεις ήταν εξαιρετικά ενδιαφέρουσα και μας θύμισε και λίγο Dali. Η τεχνοτροπία που χρησιμοποίησε ήταν κυρτοί και κοίλοι καθρέφτες.

Πολλές ακόμα πληροφορίες για το φωτογράφο και το έργο του εδώ

ΥΓ1 Είδαμε απ' έξω το Γιάννη Αγγελάκα μόνο του χωρίς τους Επισκέπτες

ΥΓ2 (Και συμαντικό) Η τέχνη δρα και ως αναλγητικό, χρησιμοποιήστε την!

Ανωμαλία στο άδειο multiplex

Θυμάστε το SAW; Μάλλον ναι, πέραν της αγριότητας του ήταν πολύ έξυπνο σεναριακά, γιαυτό και πυροδότησε 2 ακόμα συνέχειες όχι τόσο επιτυχημένες. Μετά από το ίδιο κοινό προσπάθησαν να φάνε (τα λεφτά του ανεγκέφαλου και πιθανώς καυλωμένου horror fan ) οι δημιουργοί του Hostel. Με ένα απλό σενάριο που βασίζεται λίγο στην πραγματικότητα, ωραίες γκόμενες, πολύ διαστροφή και πάνω απ' όλα την υπογραφή στην παραγωγή του μεγάλου (;) Tarantino κυκλοφόρησαν το Hostel.
Ακολούθησαν αναλύσεις επί αναλύσεων και βαφτίστηκε η ταινία μέχρι και πολιτική παραβολή. Εντάξει αν θες να δεις αίμα και θες να το παίζεις και ποιότητα πρέπει ν βρεις μια δικαιολογία.

Χτες βράδυ στο Ster στον Άγιο Ελευθέριο παρακολούθησα το Hostel 2, συνέχεια την "πολιτικής παραβολής". Με τον ίδιο δημιουργό στη καρέκλα στης σκηνοθεσίας (Eli Roth), η ταινία είναι το ίδιο αλλά πιο πολύ. Πιο διαστροφικό, περισσότερο gore και ω τι έκπληξις (θεο)γκόμενες πρωταγωνίστριες.
Η ταινία σφύζει από πολιτικά μηνύματα, παραβολές κάθε είδους ακόμα και της παλαιάς διαθήκης. Βλέπεις αίμα και το παρομοιάζεις με το κόκκινο του κομμουνισμού και το κόκκινο της παπαρούνας την άνοιξη. Επομένως έχει και οικολογικό μήνυμα. Ας σπεύσουν λοιπόν οι σοβαροφανείς της κριτικής τύπου Πρωιμάκης να βάλουν 3 για να έχουν μια δικαιολογία να το δουν.

Σοβαρά τώρα, την απόλαυσα γιατί είμαι και λίγο ψυχανώμαλος αλλά το φυλακίζω βαθιά μέσα μου, και δεν χρειάζομαι τύπους σαν τον Eli Roth να μου το κάνουν mainstream. Έκτος αν έχουν και ένα σενάριο να καμουφλαριστούν...


ΥΓ 1 Παίζουν και δύο ασυμπάθιστοι ηθοποιοί από τις "Ρεπουμπλικάνες πουτάνες σε απόγνωση"

ΥΓ 2 Το Ster ήταν άδειο, αλλά ήρθε και καλοκαιράκι...

Δυο ταξιτζήδες μονολογούν

Σήμερα βγήκα και καλώς καθυστερημένος ων (χρονικά πάντα) επέλεξα την μέθοδο ταρίφα. Επίσης επιστρέφοντας και μην έχοντας άλλη επιλογή έκανα το ίδιο. Επειδή είχα πολύ καλή διάθεση άνοιξα κουβέντα. Και άκουσα διάφορα...

Προς Μοναστηράκι: Εκεί που λέγαμε τα σχετικά περί Αθήνας εξόδων και κίνησης ο ταξιτζής έβρισε ένα συνάδελφο. Εξεπλάγην επειδή πιστεύω ότι υπάρχει μαι στοιχειώδης αλληλεγγύη μεταξύ "κυριάρχων των δρόμων". Η συζήτηση (απουσία λογικού συνειρμού ) μεταφέρθηκε στο γεγονός ότι οι περισσότεροι συνάδελφοι δεν δίνουν ρέστα. Ο συγκεκριμένος επέμενε ότι εκείνος δίνει ρέστα πάντα και μερικές φορές χαρίζει κιόλας. Στην αρχή ήμουν λίγο δύσπιστος αλλά μετά μου εξήγησε ότι είναι χρεωμένος μέχρι το λαιμό. Χρωστάει σε δάνεια και τα σχετικά. Μη δίνοντας ρέστα θα εξοικονομούσε ούτε τα μισά των μισών απ' αυτά που χρωστάει. Αρά γιατί να το κάνει. Όταν φτάσαμε μου χάρισε τα 30 λεπτά και μου λέει ότι "όποιος ξοδεύει λεφτά, του έρχονται λεφτά". Δεν συμφωνώ απολύτως αλλά και την σφιχτοκωλία δεν την αντέχω...

Προς το σπίτι: Στην αρχή λέγαμε για το ταξί πόσο του κόστισε να το φτιάξει γιατί το είχε με τα αδέρφια του και το είχαν σακατέψει όλοι μαζί. Μετά πλησιάζοντας στο σπίτι μου έλεγε για τις μαφίες της Αθήνας και ότι χειρότερη είναι αυτή των Κινέζων στο Μεταξουργείο. Ότι μαθαίνει κανείς χρήσιμο είναι (σκέφτηκα) και συνέχισα να τον ακούω να λέει ότι παλιά έμενε στην γειτονία μου αλλά μετακόμισε επειδή ήρθαν πολλοί ξένοι. Τα λόγια του ήταν "Έβγαινες παλιά και ήταν όλο Έλληνες τώρα είναι γεμάτο μαύρους και Ρώσους". Καλά που μετακόμισε στη Νέα Σμύρνη και γλίτωσε από αυτό το μίασμα...

Ένα συν και ένα πλην για τους ταρίφες πόσο μας κάνουν; Ευτυχώς κανένας απ' τους δυο δεν είχε Derti στο ραδιώφωνο.

Bond πάτα restart

Ένα κουρασμένο είδος ταινιών είναι oi περιπέτειες. Ένα ακόμα πιο κουρασμένο είναι τα Bond movies. Μπορεί όλοι να παρακολουθούσαμε με ενδιαφέρον, έκπληξη και πολλές φορές γέλιο την προτελευταία ταινία του Bond (Die another day) από το εφετζή αλλά ολίγον ανεπαρκή Lee Tomahori, αλλά νιώθαμε ότι η σειρά δεν τραβάει άλλο. Κάποιος μου είχε πει, εντάξει έφτασαν τις 20, νισάφι πια. Το χρήμα όμως είναι ο μόνος θεός στο οποίο προσκυνάνε τα αδηφάγα μυαλά εκεί στο LA, και αποφάσισαν να κάνουν την υπέρβαση.

Με πρώτη ύλη το πρώτο βιβλίο που έγραψε ο Ian Flemming (ηθικός αυτουργός του Bond) και ένα νέο πρόσωπο μια νέα ταινία μπήκε στα σκαριά. Οι αντιδράσεις πολλές και οι περισσότερες προσέβαλαν τον νέο πρωταγωνιστή. Πώς να γεμίσει τα παπούτσια του Pierce Brosnan ή του Sean Connery ο νέος πιθηκόμορφος Άγγλος; Ο Tarantino αντιτέθηκε δημόσια στην επιλογή του Daniel Craig, δημιουργήθηκε ιστοσελίδα όπου οι Bond fans έθαβαν τον επίδοξο αντικαταστάτη. Και μετά βγήκε η ταινία...

Τα στόματα έκλεισαν, ο νέος Bond είναι εδώ γυμνασμένος δυνατός...Μεταφέροντας τον αγωνία από υπερφυσικού τύπου κυνηγητά σε κάτι τόσο απτό και αληθινό όπως ένα παιχνίδι poker, ο Martin Cambell κατάφερε να εξανθρωπίσει έναν φαινομενικά αδιάβλητο ήρωα. Ο Bond ερωτεύεται. Δεν παγιδεύτηκε βέβαια στην μεταφορά μιας ρομαντικής περιπέτειας, αλλά διατήρησε κάποια από τα παλιά καλά στοιχεία. Ένα ωραίο αυτοκίνητο, ένα χρήσιμο gadgetάκι, καθώς εντυπωσιακές (στα πλαίσια του ανθρωπίνως δυνατού πάντα) σκηνές είναι εδώ για ικανοποιήσουν και τους πιο δυσπιστους.

Δεν μιλάμε βέβαια για ένα αριστούργημα της 7ης τέχνης μιας και κάποια κλισέ δεν λείπουν, αλλά σίγουρα δεν ενοχλούν.

Σ' ολά αυτά αν προσθέσουμε τους εντυπωσιακούς τίτλους αρχής με το τραγούδι "You know my name", καταβαίνετε ότι η σειρά ανασαίνει ξανά.

Ελλάδα έχεις ταλέντο...

Αν περιμένετε να σχολιάσω τις καυστικές(;) ατάκες του εθνικού μας manager ή τα εκκεντρικά χτενίσματα της Ματθίλδης τότε μάλλον θα απογοητευτείτε. Αυτό το post αφορά κάποιους Έλληνες που έχουν ταλέντο.
Ζούμε σε μια χώρα που κυρίως λόγω της έλλειψης παιδείας του λαού της αρέσκεται στο να θεοποιεί το κακόγουστο, το ευτελές και το εύκολο σε κάθε τομέα. Με την κυριαρχία ενός εξ ολοκλήρου λαϊκού μέσου όπως η τηλεόραση αναπαράγονται και ενσωματώνονται στην καθημερινότητα μας μετριότητες και κακέκτυπα διεθνών επιτυχιών.
Μια τετοια κατάσταση παραπληροφορεί και παραπλανεί τον νεοέλληνα. Τον ωθεί στο συμπέρασμα ότι αυτό είναι το καλύτερο που μπορούμε. Ευτυχώς όμως δεν είναι αυτό το καλύτερο που μπορούμε. Υπάρχουν στην Ελλάδα μας αξιολογότατοι άνθρωποι που με το πνεύμα τους τη δράση τους μας κάνουν περήφανους.
Παραδείγματα υπάρχουν στην μουσική με καλλιτέχνες όπως ο Φοίβος Δεληβοριάς, του οποίου τραγούδι έχω ανεβάσει εδώ. Επίσης, νέα συγκροτήματα που λόγω της προώθησης από τα free press έντυπα της πόλης απολαμβάνουν εξαιρετικού hype.
Αν είχατε πάει στο σινεμά 2 χρόνια πριν και βλέπατε το Hardcore θα συνειδητοποιούσατε ότι επίσης έχουμε και αξιόλογους σκηνοθέτες. Και δεν μιλάω για κολλημένα μυαλά μέσα στο Ελληνικό κέντρο κινηματογράφου. Ο συγκεκριμένος σκηνοθέτης θα σκηνοθετήσει στο Hollywood παρακαλώ ένα remake μιας παλιάς ταινίας του Wes Craven. Για του λόγου το αληθές...
Στο χώρο του χορού ο Δημήτρης Παπαϊωάννου που με τη περσινή παράσταση του (2) κατάφερε να γεμίσει το Παλλάς για πολύ περισσότερες από τις προβλεπόμενες παραστάσεις
Τέλος έπεσα επάνω στο trailer ενός ελληνικού παιχνιδιού (Theseis το όνομα αυτού) που θα βγει για pc και X-box 360. Μια θέαση μόνο αποδεικνύει την δουλειά και τη λεπτομέρεια που έχει πέσει από κάποιους που αφού πούμε Ελλάδα έχεις ταλέντο δεν θα μας πουν άι μωρή...


Αυτά είναι μερικά μόνο παραδείγματα, τα υπόλοιπα βρίσκονται γύρω σας...(Σχεδόν ποτέ στην TV)

Cult απενεχοποίηση

Βράδυ, ο γραφών δεν κλείνει μάτι. Τελευταία λύση η τηλεόραση. Ανοίγει στον Ant1. Βαρβαρότητες. Όχι δεν ήταν βάρβαρο το πρόγραμμα του συγκεκριμένου καναλιού απλά έδειχνε ένα παλιό σήριαλ από τα νιάτα μου. Βαρβαρότητες με την Χρύσα Ρώπα και τον Βλαδίμηρο Κυριακίδη. Από το 1993. μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας παρακολούθησα το επεισόδιο.
Το συγκεκριμένος σήριαλ παρόλο που δεν το παρακολουθούσα όταν παιζόταν, αυτή τη φορά μου φάνηκε αρκετά αστείο. Αλλά όχι με την ίδια έννοια που είναι αστείο το Παρά 5 ή o Johny Depp στους πειρατές. Ήταν αστείο επειδή το αντιμετώπισα ως cult.

Ξέρετε όταν κάτι είναι τόσo τραγικό που δεν ξέρεις αν πρέπει να κλάψεις ή να γελάσεις... Αυτό είναι cult. Ο Γκουζγκούνης είναι cult. "Η αλήθεια βρίσκεται στους Sex Pistols" κι αυτό είναι cult.

Είναι το cult συνώνυμο του trash; Πολλές φορές είναι. Αλλά cult είναι και τα X-files που trash δεν το λες με τίποτα. Γενικότερα όμως cult επονομάζουμε ως επί το πλείστον κάτι "καμένο". Της πυρκαγιάς μερικές φορές (όχι της Πάρνηθας). Και γιατί δεν το λέμε σκουπίδι λοιπόν;

Εδώ είναι το θέμα/απορία του σημερινού post. Έχει προχωρήσει πολύ η τέχνη με αδιαμφισβήτητα βήματα. Μήπως η έννοια του cult εφευρέθηκε για αντισταθμίσει τη ισορροπία στο μυαλό μας; Η αλήθεια είναι ότι αν τρεφόμασταν συνέχεια με τέχνη, κάποια στιγμή θα κουραζόταν το μυαλό μας. Είναι λοιπόν το cult η ασχήμια για να απολαμβάνουμε την ομορφία;

Βλέποντας κάτι cult διασκεδάζουμε, απενοχοποιημένα. Η τραγική αλήθεια είναι ότι μας έχει επιβληθεί πολλές φορές από τα περιοδικά και τους δημοσιογράφους/κριτικούς το τι είναι τέχνη. Το cult αντιθέτως το ορίζουμε εμείς. Άσχετα με δημοσιεύματα, δημοσιότητα ή τεχνική αρτιότητα. Απλά γουστάρουμε! Και θα το απολαύσουμε και στο καπάκι θα ρίξουμε κι ένα κουρδιστό πορτοκάλι.

Mixer για συνειδήσεις

• Σήμερα ζήλεψα μια ετεροκανονική εικόνα. Ένα ζευγαράκι μέσα στο λεωφορείο καθόταν δίπλα καθιστοί και άκουγαν μουσική από το ίδιο κινητό με ένα ακουστικό του hands free ο καθένας. Μάλλον δεν θα το έχω ποτέ αλλά θα το ήθελα (ίσως για λίγο).

• Όταν οι φίλοι μας πετυχαίνουν περισσότερα από εμάς πρέπει να χαιρόμαστε και να του δίνουμε το απαραίτητο σπρώξιμο για να λάμψουν. Ακόμα κι αν φεύγουν μακριά. Και αυτό είναι κάτι που πρέπει να μάθουμε the hard way που λένε οι Αμερικάνοι.

• Βλέποντας το Before night Falls θυμήθηκα ότι ο κομουνισμός είναι πολύ χειρότερος από τον καπιταλισμό. Όπως είπε και ο πρωταγωνιστής στον κομμουνισμό όταν σου δίνουν μια κλωτσιά πρέπει να χειροκροτήσεις, ενώ στο καπιταλισμό μπορείς να φωνάξεις.
• Το να μην φάμε την κλωτσιά, δεν έχει βρεθεί ακόμα πως γίνεται...

• Η θερμοκρασία δεν βλέπω να κατεβαίνει όπως μας είχαν υποσχεθεί...

Θραύσμα κάτω από τον αθηναϊκό ουρανό

Το Σαββάτο βράδυ μια και δεν έχω λεφτά και χρόνο για συναυλίες περιόρισα την έξοδο μου σε ένα σινεμά.
Η παρέα μου ήθελε θερινό όποτε πήγαμε στο Fracture στο Αελλώ στην Πατησίων.

Το σινεμά
Ωραία η διακόσμηση του Αελλώ και γενικότερα ωραίος χώρος. Πλάκα είχε που άναβαν και τα φώτα από τις εκατέρωθεν πολυκατοικίες. Και ο κόσμος χαλαρός καθόσουν όπου γούσταρες και είχε και πίτσα (πάντα μετράει αυτό). Μόνο αρνητικό όσον αφορά το σινεμά ήταν ο ήχος που στην αρχή ειδικά, μου φάνηκε πολύ σιγά, του τύπου: κοιμούνται δίπλα.

Η ταινία
Δικαστικό δράμα με 2 αξιολογότατους ηθοποιούς. Σενάριο μια από τα ίδια. Όλοι ξέρουμε για το δολοφόνο αλλά είναι πολύ έξυπνος ο άτιμος και βρίσκει τρόπο να ξεγλιστρήσει από τις παγίδες του κάθε δικιγορίσκου ή εισαγγελέα. Στο τέλος ποιος θα νικήσει;
Προσπάθησα να το κάνω να φαίνεται όσο πιο κλισέ γίνεται και ελπίζω να το κατάφερα. Γενικά η ταινία σώζεται(μεγάλη κουβέντα) από τις ερμηνείες των πρωταγωνιστών. Βέβαια ο Antony Hopkins πρέπει επειγόντως να σταματήσει τον ίδιο ρόλο γιατί έχουμε βαρεθεί. Επίσης προσθέστε στο τέλος της ταινίας και ένα έξυπνο(λέμε τώρα) twist. Σκηνοθεσία ανύπαρκτη, υπάρχει κάτι άλλο να αναλύσω;


Α! Γιατί ο Ryan Gosling επέλεξε αυτό τον τρόπο να εξαργυρώσει την υποψηφιότητα του;
Πέρα απ' την πλάκα, είναι μια σχετικά ευχάριστη ταινία για μια ζεστή καλοκαιρινή βραδιά σε θερινό ή στο μπαλκόνι σου...

5 ανακουφιστικά για τις δύσκολες μέρες

Δύσκολες μέρες δεν εννοώ της γυναίκας, αναφέρομαι στις μέρες με θερμοκρασίες σαν την σημερινή. Και απ' ότι φαίνεται θα έχουμε αρκετές ακόμα.
Δίχως παραπάνω λογία περνώ σ' αυτά που θα κάνουν τις δύσκολες αυτές μέρες λίγο πιο ανεκτές...

1. Παγωτά
Συστήνω από την Παγωτομάνια στου Ψυρρή αλλά όλοι το ξέρετε το μαγαζί. Στο σπίτι συστήνω τα 0% γιατί δεν χρειάζεται να χαλάσουμε και το σώμα μας.

2. Ντουζάκι
Ξεχνάμε επιτέλους την αναμονή για να ζεσταθεί και μπαίνουμε στο ντουζ ή στη μπανιέρα χωρίς τίποτα και αφήνουμε το δροσερό νεράκι να τρέξει πάνω στο σώμα μας. Εναλλακτικό μίνι ντουζάκι με το ψεκαστίρι όπου έχουμε βάλει μέσα νερό από ψυγείο...

3. Ανεμιστήρας

Μια και έχουμε και οικολογική συνείδηση δεν θέλουμε να επιβαρύνουμε την ΔΕΗ και να έχουμε κι άλλες διακοπές ρεύματος. Επίσης να μην ξεχνάμε ότι όσο περισσότερο ρεύμα καταναλώνουμε τόσο περισσότερο επιβαρύνουμε το κλίμα του πλανήτη και χρόνο με το χρόνο θα έχουμε όλο και μεγαλύτερες θερμοκρασίες

4. Παγωμένο καφεδάκι

Όχι φραπόγαλλο, μιλάω για ένα αξιοπρεπές Freddoccino η Chocofreddo ή ή έστω Icepresso. Σύστασή: ένα πουράκι και κανέλα πάνω από τον αφρό...

5. Προγραμματίζουμε τις διακοπές μας
Σε λίγο παραπάνω από ένα μήνα ή και λιγότερο για κάποιους θα είμαστε σε μια παραλία με μαγιό, beach bar, daiquiri (κατά προτίμηση με φράουλα) και ...αχ θέλω επειγόντως διακοπές (μακριά από Μαρτάκη γιατί προκαλεί κι άλλα προβλήματα...)

Και bonus για να βάλω άλλη μια ωραία εικονίτσα
ΝΕΡΟ πολύ ΝΕΡΟ (το λένε και οι δημοσιογράφοι για να σωθούν οι ηλικιωμένοι από θερμοπληξίες)

Καλοκαιρινό vintage

Έπεσε στα χέρια μου το dvd της παλιάς ταινίας του Luc Besson, Le Grand bleu (απέραντο γαλάζιο).

Σκεφτικά ότι τι είναι καλύτερο από μια κλασσική καλοκαιρινή ταινία τώρα που οι θερμοκρασίες αντέχονται μόνο με ανεμιστήρα ή κλιματισμό. Την απόλαυσα ένα laptop με αρκετές διακοπές (είναι και 2,5 ώρες ταινία). Έχει υπέροχα πλάνα από την χώρα μας (στην αρχή σε ασπρόμαυρο φιλμ αλλά αργότερα μέσα στην ταινία και έγχρωμο) και από τη Σικελία. Είναι ιδανική για όλους εμάς του εγκλωβισμένους στην πόλη αυτές τις καυτές μέρες.
Σεναριακά μιλάει για τη φιλία, τις επιλογές που κάνουμε και τον πραγματικό μας προορισμό στη ζωή. Τα κλασσικά δηλαδή που ψάχνουμε κάθε μέρα.
Όλα αυτά υπό την επίβλεψη ενός μαέστρου της σκηνοθεσίας του Luc Besson (Leon, The Fifth Element). Εκτός από τα δροσερά πλάνα κάνει και παραλληλισμούς της ζωής του πρωταγωνιστή με τη θαλάσσια του φύση.
Και φυσικά αν δεν σας φτάνουν αυτά, δείτε την για το ατάλαντο μεν, χάρμα οφθαλμών δε πρωταγωνιστή της.

Πάρτε και το trailer

Τεχνολογία και παρεξηγήσεις

Μιλάμε από το msn με φίλους για να κανονίσουμε τι θα κάνουμε το βράδυ και γεμίζουμε τα κινητά μας με υπέρογκους λογαριασμούς όταν κάνουμε τηλεφωνήματα του τύπου "έφτασα, σε πόση ώρα θα είσαι εδώ"

Μπαίνουμε στο msn και με το που πάμε να μιλήσουμε στο φίλο ή τη φίλη μας αυτός βγαίνει off line. Τι έγινε τώρα; Δεν με συμπαθεί, με αποφεύγει, ενοχλήθηκε γι' αυτό που του είχα πει προχτές και άλλες τόσες ηλίθιες σκέψεις στροβιλίζονται στο εξαρτημένο από την τεχνολογία μυαλό μας.

Δίνουμε μια συνάντηση με ένα σημαντικό για εμάς πρόσωπο. Αφού φτάσουμε, ετοιμαζόμαστε να πλουτίσουμε την εταιρία κινητής τηλεφωνίας με άλλο ένα άσκοπο τηλεφώνημα. Αλλά δυστυχώς ακούμε από το ακουστικό ότι ο συνδρομητής θα ειδοποιηθεί για την κλήση του. Τώρα τι συνέβη; Δεν θα έρθει; Γιατί έκλεισε το κινητό; Γιατί με αποφεύγει;

Chill the fuck out! Things happen!!!
Μερικές υποθέσεις που μπορούμε να κάνουμε σε κατάσταση αγωνίας.
Για την 1η περίπτωση
- Το msn αργεί να ενημερώσει τη λίστα του με το ποιοι δεν είναι on-line
- Είναι Microsoft και επομένως έχει προβλήματα
- Μπορεί να κάνει επανεκκίνηση του pc
- Μπορεί να έχει διακοπή ρεύματος

Και για τη 2η
- Τέλειωσε η μπαταρία του κινητού
- Είναι σε σημείο που δεν έχει σήμα
- Ξέχασε το κινητό σπίτι
- Του έκλεψαν το κ.


Σαφώς μπορεί να μας αποφεύγει αλλά πριν απ' όλα ας δώσουμε στο φίλο/φίλη μας την ευκαιρία να δικαιολογηθεί...
Εξάλλου δεν θέλουμε να καταντήσουμε σαν ηλίθιες Αμερικανίδες γκόμενες που τρέχουν έντρομες και τις κυνηγάει ο άλλος για να λύσει την παρεξήγηση...

Totally Creative

Άρτι αφιχθέντες από τα βραβεία του You tube. Δείτε πόσο δημιουργικοί και αστείοι με την καλή έννοια είναι οι Ok Go...



Περισσότερα εδώ

2 ελληνικά και 1 ξένο

Έχω να προτείνω 3 cd για να σας δροσίζουν με τις μουσικές τους τώρα που ήρθε το καλοκαίρι.


Matisse - Toys up από την ελληνική Indie σκηνή. Διάβασα σε μια συνέντευξη τους ότι εκείνοι αυτοχαρακτηρίζονται ως guitar pop. Όπως και να έχει από τα καλύτερα ελληνικά συγκροτήματα στο δεύτερο τους cd. Περιέχει μια διασκευή του "μη μου μιλάς για αγάπη" όπου συμμετέχει και η Δήμητρα Γαλάνη και μια διασκευή του "she bop" της Cindy Lauper. Συνήθως δυνατές ρυθμικές κιθάρες και σκοτεινοί στίχοι. Άλλοτε ευαίσθητες και συνεπαρτικές (μάλλον δεν υπάρχει τέτοια λέξη , μην το ψάξεις) μελωδίες στο αγαπημένο μου τραγούδι (Tel Aviv).



Σταμάτης Κραουνάκης - Πόσο σ' αγαπώ.
Από τους καλύτερους εν ζωή συνθέτες στην Ελλάδα. Μια συλλογή με ετερόκλητα τραγούδια που περιέχουν από το Πόσο σ' αγαπώ της Μαρίας της άσχημης και το Επτά Πεθερές από την Πωλίνα μέχρι διασκευή των "Κόκκινων γυαλιών" και ένα τραγούδι για τη Ζωζώ Σαπουντζάκη. Μοναδικός ανεπανάληπτος πάλι ο Σταμάτης μας γεμίζει με της γρήγορε μελωδίες του, χρησιμοποιώντας το ευτελές και μετατρέποντας το σε τέχνη. Ακούγεται όλο αν και δεν έχει συνοχή στο ύφος.



Amy Winehouse - Back to Black
Δεύτερο cd για μια κοπελίτσα από την Αγγλία που κάνει τώρα και το breakthrough στο America. Περίεργο μακιγιάζ και πολύ περίεργο (όλο πάνω) μαλλί ίσως στην αρχή σε μπλοκάρουν από τα υπέροχα τραγούδια. Λίγο r'n'b (όχι Beyonce στιλ) και λίγο soul συνθέτει σχεδόν ολομόναχη 11 υπέροχα τραγούδια λίγο κοριτσίστικα αλλά Ok. Σίγουρα έχετε ακούσει στο ραδιόφωνο το you know I'm no good ή το Rehab

Πάρτυ στο σπίτι

Αυτά τα πάρτυ στα σπίτια.... Μικρός δεν μ' άρεσαν καθόλου. Από τη φύση μου δεν είμαι ιδιαίτερα κοινωνικός και έτσι περιοριζόμουν στους ήδη γνωστούς μου, οι οποίοι όμως ήθελαν να κάνουν νέες γνωριμίες. Και εν τέλει εκνευριζόμουν και σκεφτόμουν ότι δεν έχω πάει σε κανένα τέτοιο πάρτυ με παρέα (καταλαβαίνεις τι παρέα). Πολλά πάρτυ μετά, το στυλ δεν έχει αλλάξει.

Μερικές φορές επιμελούμαι την μουσικής (λίγο η περισσότερο) αντιγράφοντας το φτηνό πρόγραμμα ένος επαρχιακού club. Πρέπει να αρέσει στους περισσότερους και να έχει γνωστά χιλιοακουσμένα τραγούδια. Απ' αυτά που βάζουν στα μεσημεριανά στο background.

Μετά είναι και τα ποτά, δωρεάν ευτυχώς. Ότι έμεινε θα πάρεις. Παγάκια στο πάτωμα και πλαστικά ποτίρια. Πρόσεχε που θα το αφήσεις μην στο πάρει κανείς.

Κουβέντες κλασσικές. Από που ξέρετε την εορταζόμενη; Γαμάτο τραγούδι; Καλά πότε θα αρχίσει ο χορός;

Και τα γεγονότα αναμενόμενα, κάποιος ήπιε παραπάνω και τώρα βρίζει την πρώην που τον απάτησε. Μια κοπέλα ,χαριτωμένα μεθυσμένη , την πέφτει σε κάποιον που δεν βλέπεται και κάποιοι ξεμοναχιάζονται στο υπνοδωμάτιο (stab me now). Μερικές φορές αναρωτιέμαι αν υπάρχει κι ένα πάρτυ για να πάω εγώ με παρέα. Θα συνεχίσω να πηγαίνω σ' αυτά μέχρι να το βρώ.

Βέβαια πέρα από την απαίσια τσιφτετελομουσική, τα ποτά, τις κουβέντες και τα γεγονότα υπάρχει και κάτι άλλο. Όταν η βαβούρα πέσει, όταν οι trendy φύγουν για το πιο καυτό μαγαζι της παραλιακής, μένεις με την παρέα σου καθισμένοι στο πάτωμα. Χαμηλώνετε τη μουσική και σχολιάζετε. Και γι'αυτό είναι πάρτυ...

Μια νύχτα στο Badminton

Tiger lillies
Μέχρι τις 10 του μήνα παίζεται στο θέατρο Badminton η παράσταση των Tiger Lillies "το κοριτσάκι με τα σπίρτα". Το τρίο από το Λονδίνο δραματοποίησε το παραμύθι που θυμόμαστε από τα παιδικά μας χρόνια.Δεν τους είχα ξαναδεί. Απ' τη στιγμή που σβήνουν τα φώτα, μεταφερόμαστε σε ένα γκροτέσκ κόσμο,με ένα ενδιαφέρον σκηνικό που έχει πολλές σκηνές μέσα σε μία. Τα τραγούδια και ιδιαίτερα η φωνή μεταδίδουν συναίσθημα, αγωνία (μέσα σε εισαγωγικά γιατί όλοι ξέρουμε το τέλος) και μερικές φορές ανατριχίλα. Οι φωτισμοί δίνουν στο όλο θέατρο-μουσικοπαράσταση μια σκοτεινότερη ατμόσφαιρα από musical.

Στο δεύτερο μέρος αποσπάσματα από το cd τους "The Sea" (δεν μπορείτε να το βρείτε παρά μόνο εκεί, γιατί δεν ανήκουν σε καμιά εταιρία) με τη συμμετοχή του Γ. Βόγλη που απαγγέλλει αποσπάσματα από διάφορα ποιήματα μεταξύ άλλων και Καββαδία (βαριέμαι)...

Στο σύνολο ιδιαίτερα ενδιαφέρον και σκοτεινό αλλά και ολίγον βαρετό.
P.S. Έγινε και ένας καυγάς στο διάλειμμα αλλά δεν μάθαμε γιατί.

Το τραγούδι που είπαν τελευταίο μετά από απαίτηση χειροκροτήματος

Too sexy for my land...

Είδα τα νούμερα και όλοι πήγατε και είδατε τους Πειρατές στο τέλος του κόσμου και τη τριλογίας (ή μήπως όχι;). Επειδή η απήχηση ήταν κάτι παραπάνω από την αναμενόμενη ,από εμένα τουλάχιστον, αποφάσισα να ασχοληθώ μ' αυτό το θέμα. Πάρτε λοιπόν ένα videaκι με τον κλασσικό κινηματογραφικό ήρωα πλέον Jack Sparrow

Right said Fred...

Πόσο δύσκολο είναι να ερωτευτεί κανείς;

Εξαρτάται από την ηλικία; Εξαρτάται μήπως από το τρόπο ζωής; Μπορεί να συμβεί ακόμα κι αν προσπαθείς να το αποτρέψεις; Επι καιρό έλεγα ότι μάλλον δεν μου έχει συμβεί ποτέ. Αλλά αυτό μάλλον δεν είναι αλήθεια. Όταν είναι κανείς μικρός ηλικιακά δεν το ελέγχει. Του συμβαίνει και το ακολουθεί. Μετά όμως εγώ το ξέχασα. Μερικές φορές βάζοντας ως προσωπείο του έρωτα την σεξουαλική επιθυμία, μπερδευόμαστε. Μερικές φορές επιβάλουμε στον εαυτό μας να συγκρατηθεί και να μην σκεφτεί ότι αυτό που μου συμβαίνει είναι απλά καλό sex. Το κάνουμε επειδή έχουμε προγραμματίσει τη ζωή μας λίγο περισσότερο απ' ότι πρέπει και σχέση δεν χωράει στην καθημερινότητα μας. Διάβαζα το άρθρο του Γιάννη Νενέ στην Athens Voice αυτής της εβδομάδας. Μιλούσε για μια επίσκεψη του στα ΙΚΕΑ και αντιμετώπιζε τα άλλα ζευγαράκια που έβλεπε σαν να κοιτούσε πιο μακριά και προέβλεπε το τέλος που θα επέλθει στη σχέση τους.
Εγώ μηδενιστής δεν είμαι, ρομαντικός είμαι αλλά και λίγο ρεαλιστής. Γι' αυτό ίσως σταματάω το συναίσθημα όταν βλέπω δυνατότητα. Γιατί έχω μάθει να πιστεύω ότι η μόνη φορά που δεν κινδυνεύεις συναισθηματικά είναι στο σύντροφο ζωής (αν υπάρχει κι αυτός). Τέλος πάντων όλα αυτά τα έχεις ακούσει άπειρες φορές και τα έχεις συνηθίσει και ίσως βαρεθεί. Αφού δεν υπάρχει απάντηση απέδρασε στη μουσική. Μήν είσαι όμως τόσο συγκρατημένος.

Little children

Πρόσφατα κυκλοφόρησε σε dvd μια ανεξάρτητη ταινία αξιώθηκε να φτάσει μέχρι και τα Oscar. To Little Children είναι βασισμένο στο βιβλίο του Tom Perrotta. Η ιστορία αφορά την παράνομη σχέση που δημιουργείται μεταξύ της Sarah και του Brad (όνομα και πράγμα) σε ένα αμερικάνικό προάστιο, όπου έχει πρόσφατα αποφυλακιστεί και διαμένει ένας παιδόφιλος, ο Ronnie. Άλλα δεν θα πω για την υπόθεση γιατί θέλω να το δείτε.

Το σενάριο τηςς ταινίας κρατά το ενδιαφέρον(εκτός από μια κοιλιά που κάνει η υπόθεση κάπου στο μέσον). Τους κεντρικούς χαρακτήρες ερμηνεύουν σημαντικοί ηθοποιοί που με τις ερμηνείες τους κάνουν κάθε μειονέκτημα της να φαίνεται ασήμαντο. Η ταινία μιλάει για εγκλωβισμένους ανθρώπους στα πάθη τους και την ζωή τους, σχολιάζοντας πετυχημένα την μικροαστική ζωή των αμερικανικών προαστίων.
Μέσα από τα αδιέξοδα που μερικές φορές δεν ευθύνονται αποκλειστικά οι πρωταγωνιστές καλούνται να νιώσουν ζωντανοί μέσα σ' την υποκρισία και τον συντηρητισμό τους κοινωνικού τους περίγυρου.


Ακόμα κι αν αυτά δεν σας ενδιαφέρουν, δείτε την για τις καυτές σκηνές των πρωταγωνιστών.
Πάρτε και μια ματιά από το trailer

Betty η Άσχημη

Αρκετές μέρες χωρίς γράψιμο. Μας έφαγαν τα διαβάσματα (λέμε τώρα).

Λοιπόν σήμερα δεν έχω θέμα, οπότε θα πω για μια σειρά τηλεοπτική. Ugly Betty το όνομα αυτής.
Χτες είδα και το τελευταίο επεισόδιο του 1ου κύκλου. Είναι για όσους δεν το υποψιάστηκαν ακόμα η αγγλική εκδοχή της Μαρίας της Άσχημης.

Στην αμερικάνικη version εκτός από την συμπαθέστατη Betty (aka Μαρία) υπάρχει ένα καταπληκτικό επιτελείο ηθοποιών που είναι ως επί το πλείστων νέα πρόσωπα στην τηλεόραση. Παίζουν όμως όλοι ιδιαίτερα καλά και πολύ αστεία. Η σειρά πέρα από το αναμενόμενο μήνυμα (δεν έχει σημασία η εξωτερική ομορφιά) έχει και πολλά άλλα όπως το ότι καυτηριάζει τον κόσμο της μόδας, μιλάει για ρατσισμό και κοινωνικές διαφορές. Κι όλα αυτά με ένα ευχάριστο pop περίβλημα που δεν προσβάλει όμως και όπου της δίνονται δυνατότητες εκφράζεται και πιο καλλιτεχνικά ως προς το art direction. Έχει πάρει μέχρι τώρα αρκετά βραβεία συμπεριλαμβανομένης και της χρυσής σφαίρας για σειρά και πρωταγωνιστική ερμηνεία.

Αυτή τη φορά θα δεν θα αναλωθώ σε αμπελοφιλοσοφίες για την ταχύτητα του κόσμου.
Θα σου προτείνω όμως ένα CDακι να ακούς τις ελεύθερες ώρες που θες να χαλαρώσεις.
Έχουμε και λέμε λοιπόν, Γιώργης Χριστοδούλου και Μην αλλάξεις ποτέ. Έχω διαβάσει κάπου ότι είναι fan των Belle and Sebastian (καλό είναι αυτό). Βέβαια η μουσική του λίγη σχέση έχει με το εν λόγω συγκρότημα. Είναι λίγο και λίγο lounge. Αν αναρωτιέσαι τι σου θυμίζει είναι μάλλον ένα video-clip που παιζόταν παλιότερα στο Mad Tv και ήταν διασκευή του "'Ολα τα λεφτά μωρό μου, όλα τα λεφτά για τα 2 σου μάτια που μου πήραν τα μυαλά...". Ναι της Βίσση ή μάλλον του Καρβέλα είναι. Βέβαια δεν ήταν λαϊκό αλλά jazz. Αν σου φαίνεται κουλό σταμάτα να διαβάζεις. Αν συνεχίζεις έχω να σου πω ότι στο καινούριο του CD περιέχονται 12 υπέροχα τραγούδια. Δύο ξενόγλωσσα και όλα τα άλλα ελληνικά. Pop μουσική όχι τόσο συνηθισμένη. Τραγούδια που μέσα από τους στίχους τους περιγράφουν συναισθήματα, ευαισθησίες. Τραγούδια αισιόδοξα, απ' αυτά που θα ήθελες να ακούς όταν ξεκινάς τη μέρα σου.
Με ηρεμία και σεβασμό στο αφτί μας (σπάνιο για ελληνικό cd) ο Γιώργης φτιάχνει ένα cd μελωδικό και χρησιμοποιεί τη φωνή του χωρίς υπερβολές. Θα ήθελα να ακούσω τις σκέψεις του σε ένα επόμενο cd με περισσότερους δικούς του στίχους.
Επειδή ότι και να λέμε για την μουσική, δεν μπορεί να ακουστεί σαν νότες ακουσε τον απ' την σελίδα του στο myspace

Λοιπόν σήμερα θα σας πω γιατί το blog μου έχει αυτό το όνομα.
Too fast for me λοιπόν. Η κοινωνία μας από την αρχή της είχε μια δυσκολία στο να αποδεχτεί νέα πράγματα και ιδέες (δεν θα κάνω ιστορική αναδρομή φίλε αναγνώστη μην ανησυχείς). Τελευταία όμως δείχνει να προωθείται γενικά η πρόοδος. Αν εξαιρέσουμε ένα κλίμα συντηρητισμού που φαίνεται να καταβάλει τον πλανήτη (που πιστεύω ότι θα είναι προσωρινό) γενικότερα η άποψη είναι πάμε μπροστά.
Τις περισσότερες φορές αυτό είναι καλό γιατί κάποιες ομάδες με μη αναγνωρισμένα δικαιώματα αποκτούν φωνή και ισχύ στην κοινωνία. Επίσης διευκολύνεται και ο τρόπος ζωής μας (γρηγορότερα μέσα μεταφοράς, Internet κλπ)
Δεν είναι όμως έτσι σε όλους τους τομείς. Εκτός από το τετριμμένο θέμα της καταστροφής του περιβάλλοντος (που βεβαίως είναι σημαντικό), η αδιάκοπη πρόοδος μας κάνει μερικές φορές να προχωράμε χωρίς να έχουμε άξια σημεία αναφοράς για το μέλλον.
Παραδείγματα: Από το πρόσφατο παρελθόν της μουσικής υπάρχει η εποχή των 70's που συχνά αναφερόμαστε όταν συζητάμε για μουσική. Σήμερα με το πλήθος των νέων καλλιτεχνών, και την ταχύτητα που αλλάζουν τα charts φοβάμαι μήπως στο μέλλον δεν θυμόμαστε τα τραγούδια που βγαίνουν σήμερα.
Και όχι μόνο στη μουσική. Το φαινόμενο είναι πολύ γενικότερο και έχει επηρεάσει και το internet. Υπάρχουν άπειρα blogs τα περισσότερα από τα οποία περιέχουν άπειρες πληροφορίες και ειδήσεις από τον κόσμο. Ανανεώνονται τόσο γρήγορα που δεν μπορείς παρά να παρακολουθείς ελέχιστα απ' αυτά.

Δεν μπορούμε να παραπονευόμαστε βέβαια, γιατί τα θετικά από την πρόοδο είναι σίγουρα περισσότερα από τα αρνητικά. Και βέβαια κανείς δεν θέλει να σταματήσει την πρόοδο.

Για να ανεβούμε όμως ένα σκαλοπάτι δεν πρέπει να είμαστε σίγουροι ότι είναι στέρεα τα προηγούμενα σκαλοπάτια. Κανείς δεν μας εγγυάται για το επόμενο....

P.S. Η φώτο είναι από τον p0m

Brick - Εγκλημα στο Κολλέγιο

Σκηνοθέτης-Σεναριογράφος: Rian Johnson

Παίζουν: Joseph Gordon-Levitt, Nora Zehetner , Emilie De Ravin, Lukas Haas, και άλλοι
IMDB

Ανεξάρτητη ταινιούλα που κατάφερε (δικαίως) να ξεχωρίσει στο Sundance του 2005. ΟΚ είναι λίγο παλιά αλλά κυκλοφόρησε σχετικά πρόσφατα σε Dvd και προτείνεται για ενοικίαση.

Για όσους θέλουν να διαβάζουν την υπόθεση (εμένα προσωπικά μου το χαλάει η υπόθεση γιατί θέλω να πηγαίνω στο cinema σχεδόν tabula rasa) : Νέος προσπαθεί να καταλάβει τι συνέβη στην εξαφανιθείσα φίλη του σε ένα αμερικάνικο σχολείο. Στην πορεία μπλέκεται με περίεργους χαρακτήρες και στην προσπάθεια του να λύσει το μυστήριο έρχεται αντιμέτωπος με... Πολλά είπα ήδη.

Η ταινία είναι ένα ιδιότυπο θρίλλερ πολύ μακριά απο τα συνηθισμένα θριλλεράκια με δολοφόνους (τα οποία επίσης αγαπάμε). Η σκηνοθεσία προσδίδει την την ταινία σε ένα νέο noir στιλάκι και η αισθητική της φαίνεται φρέσκια παρά την αντιγραφή στοιχείων ενός ξεπερασμένου είδους. Οι πρωταγωνιστές είναι φρέσκοι ,αποδίδουν αρκετά ικανοποιητικά αυτό που χρειάζεται μια ταινία τέτοιου είδους. Αν μπορούμε να της προσάψουμε κάτι είναι μια ενδεχόμενη υπερβολή του σεναρίου δεδομένου του μικρού της ηλικίας των ηρώων. Ο σκηνοθέτης όμως το έχει (το ταλέντο) και είμαι σίγουρος ότι με την επόμενη ταινία του όπου έχει μαζέψει και ονόματα( Rachel Weisz, Adrien Brody, ...) θα διαπρέψει.
Υ.Γ. Παίζει και η Claire από το LOST

3.5/5

Με γεια το blog μου!!!

Επειδή είδα ότι και η κουτσή Μαρία(Yassou Maria!) έχει πλέον blog, είπα να αποκτήσω κι εγώ. Από εδώ θα σχολιάζω πράγματα της επικαιρότητας (τι πρωτότυπο blog). Θα διαβάζετε για πράγματα που εκνευρίζουν τους φίλους μου όταν τους τα λέω. Η πράγματα που ντρέπομαι να τους πω. Είσαι τυχερός αγαπητέ αναγνώστη που έχω τον Firefox 2.0.0.3 και γλιτώνουν τα ματάκια σου από τα άπειρα ορθογραφικά λάθη που έκάνα στο γραπτό μου λόγο όταν έδινα πανελλήνιες στην Έκθεση. Μεγάλες στιγμές!!!
Anyway, λέω για πρώτη φορά να μην σε φορτώσω με σκέψεις και προβληματισμούς όπως υπόσχομαι να κάνω όλες τις άλλες φορές. στην παρούσα φάση θα ανάψω ένα τσιγάρο και θα σου προτείνω να ακούσεις ένα ωραίο τραγουδάκι για να φτιάξει λίγο η μέρα σου.