Cult απενεχοποίηση

Βράδυ, ο γραφών δεν κλείνει μάτι. Τελευταία λύση η τηλεόραση. Ανοίγει στον Ant1. Βαρβαρότητες. Όχι δεν ήταν βάρβαρο το πρόγραμμα του συγκεκριμένου καναλιού απλά έδειχνε ένα παλιό σήριαλ από τα νιάτα μου. Βαρβαρότητες με την Χρύσα Ρώπα και τον Βλαδίμηρο Κυριακίδη. Από το 1993. μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας παρακολούθησα το επεισόδιο.
Το συγκεκριμένος σήριαλ παρόλο που δεν το παρακολουθούσα όταν παιζόταν, αυτή τη φορά μου φάνηκε αρκετά αστείο. Αλλά όχι με την ίδια έννοια που είναι αστείο το Παρά 5 ή o Johny Depp στους πειρατές. Ήταν αστείο επειδή το αντιμετώπισα ως cult.

Ξέρετε όταν κάτι είναι τόσo τραγικό που δεν ξέρεις αν πρέπει να κλάψεις ή να γελάσεις... Αυτό είναι cult. Ο Γκουζγκούνης είναι cult. "Η αλήθεια βρίσκεται στους Sex Pistols" κι αυτό είναι cult.

Είναι το cult συνώνυμο του trash; Πολλές φορές είναι. Αλλά cult είναι και τα X-files που trash δεν το λες με τίποτα. Γενικότερα όμως cult επονομάζουμε ως επί το πλείστον κάτι "καμένο". Της πυρκαγιάς μερικές φορές (όχι της Πάρνηθας). Και γιατί δεν το λέμε σκουπίδι λοιπόν;

Εδώ είναι το θέμα/απορία του σημερινού post. Έχει προχωρήσει πολύ η τέχνη με αδιαμφισβήτητα βήματα. Μήπως η έννοια του cult εφευρέθηκε για αντισταθμίσει τη ισορροπία στο μυαλό μας; Η αλήθεια είναι ότι αν τρεφόμασταν συνέχεια με τέχνη, κάποια στιγμή θα κουραζόταν το μυαλό μας. Είναι λοιπόν το cult η ασχήμια για να απολαμβάνουμε την ομορφία;

Βλέποντας κάτι cult διασκεδάζουμε, απενοχοποιημένα. Η τραγική αλήθεια είναι ότι μας έχει επιβληθεί πολλές φορές από τα περιοδικά και τους δημοσιογράφους/κριτικούς το τι είναι τέχνη. Το cult αντιθέτως το ορίζουμε εμείς. Άσχετα με δημοσιεύματα, δημοσιότητα ή τεχνική αρτιότητα. Απλά γουστάρουμε! Και θα το απολαύσουμε και στο καπάκι θα ρίξουμε κι ένα κουρδιστό πορτοκάλι.