Μωρό μου, μας κοιτάνε...

Παρόλη τη μερικώς νεκρή καλοκαιρινή διανομή ταινιών υπάρχουν και κάποιες ταινίες που δεν σε πειράζει να κλειστείς μέσα και να δεις. Μια απ' αυτές τις ταινίες είναι και το Death Proof. Γραμμένο και σκηνοθετημένο από τον πυλώνα σχεδόν κάθε σινεφίλ, τον Quentin Tarantino. Μια ταινία που εξαρχής δημιουργήθηκε για να προβληθεί ως το ήμισυ ενός πρωτοτύπου εγχειρήματος των "αδερφών" Tarantino-Rodrigez.

Για την ταινία δεν θα πω πολλά. Απερίγραπτο fun, ειδικά στο δεύτερο μέρος, απολαυστικές φλυαρίες και σινεφίλ αναφορές. Κι όλα αυτά λουσμένα με μια 70's αισθητική και ένα cool soundtrack. Το τραγούδι που ακούτε αν έχετε ανοιχτά τα ηχεία σας και δεν έχετε σταματήσει τη μουσική είναι από την ταινία. Επίσης να πω ότι η ταινία συμμετείχε στο διαγωνιστικό τμήμα του φεστιβάλ των Καννών. Όσοι πιστοί προσέλθετε στις αίθουσες!


Μέσα στο σινεμά και παρόλο που η ταινία δεν είχε κανένα ρομαντικό subtext κρατούσα το χέρι του φίλου μου. Στο διάλειμμα που άναψαν τα φώτα συνέχισα να τον κρατώ. Και να τον φιλάω στο στόμα. Προσωπικά δεν παρατηρώ τα βλέμματα που με περιτριγυρίζουν αλλά ο φίλος μου μου είπε την ατάκα που τιτλοφορεί το σημερινό post.

Γύρισα από περιέργεια και είδα δυο φίλους, ο ένας είχε ιδιαίτερα σοφιστικέ look με κοκάλινα τετράγωνα γυαλιά που πάντα ήθελα. Μέχρι βέβαια εγώ να του κοιτάξω είχαν στρέψει το βλέμμα τους αλλού. Όχι όμως για να μην τους δω ότι με κοιτάνε αλλά γιατί προφανώς υπάρχουν κι άλλοι άνθρωποι να παρατηρήσουν. Μάλλον δεν ήταν κάτι το παράξενο γι' αυτούς. Βέβαια ένα σινεφίλ κοινό και μάλιστα ένα Ταραντίνο-σινεφίλ κοινό έχει δει πολλές ταινίες και πιθανόν και το Brokeback οπότε έχει μια Χ εξοικείωση με το θέμα. Παρόλα αυτά, πιστεύω ότι ο περισσότερος κόσμος έτσι θα αντιδρούσε.

Ας σταματήσουμε λοιπόν να γκρινιάζουμε γιατί οι gay στην Ελλάδα δεν είναι αποδεκτοί και ας διαπιστώσουμε του λόγου το ψευδές με μια απλή και τρυφερή χειρονομία.

Art vs trash

Ορμώμενος από τα post 2 blogger του Lensman και του x-oyranoy είπα να γράψω κι εγώ την γνώμη μου.

Ζούμε σε μια χώρα που έχει παραμελήσει την παιδεία της. Την έχει μετατρέψει σε αμιγή εκπαίδευση. Στερώντας από τα εύπλαστα μυαλά των παιδιών, τα ερεθίσματα που προσφέρει η τέχνη. Καλά ως εδώ, αν δημιουργούσαμε αξιόλογους και διεθνούς φήμης επιστήμονες. Αλλά στην τελική ούτε αυτό κάνουμε.

Βεβαία ο ρόλος της εκπαίδευσης είναι ένα τμήμα μόνο των πραγμάτων που διαμορφώνουν την προσωπικότητα ενός ατόμου. Ένας άλλος βασικός παράγοντας είναι η οικογένεια. Αλλά πως μπορεί η ελληνική οικογένεια που σουβλίζει αρνί το Πάσχα, που τα σπάει στα μπουζούκια και βρίζει οδηγώντας, να μυήσει ένα παιδί στα δύσβατα μονοπάτια της τέχνης;
Ο μόνος που μένει λοιπόν είναι το ίδιο το άτομο και "ψάξιμο" που μπορεί να κάνει από μόνο του. Αλλά μέσα στη χώρα των μιζών και του βολέματος ακόμα κι η καλή διάθεση του για αναζήτηση, διαβάλλεται από την ανάγκη της αποδοχής και της ενσωμάτωσης στο σύνολό.

Μέσα όμως σ' αυτή υπέροχη, κατά τα άλλα, μάζα Ελλήνων υπάρχουν και εκείνοι που όχι μόνο δεν προωθούν μια στοιχειώδη έννοια της τέχνης και της διανόησης αλλά αντίθετα υπερασπίζονται, εφαρμόζουν και μερικές φορές προσπαθούν να επιβάλουν την προσβολή αυτής.

Όπως πάντα υπάρχει και η αντίπερα όχθη. Αποτελείται από διανοούμενους, εναλλακτικούς και σκεπτόμενους γενικά πολίτες που δημιουργούν αντάρτικο εναντίων της ευτελούς διασκέδασης και του ανάλαφρου των καταστάσεων. Με τις λανθασμένες τους όμως μεθόδους προσβάλουν την αισθητική ή ακόμα και την ύπαρξη τον ανθρώπων που θα λέγαμε ότι είναι του "ελαφρού".

Και οι δυο ομάδες είναι απεχθείς. Γιατί ενώ μερικές φορές έχουν υγιείς προθέσεις, μεσα στο φανατισμό τους καταλήγουν να γίνονται εμπαθείς και επιθετικοί.
Δεν ξέρω αν ανήκετε σε κάποια ομάδα απ-ό τις δυο ή και σε κάποια ενδιάμεση, αλλά ας περάσει ο καθένας καλά με τις επιλογές του. Καλό είναι βέβαια και το mix and match μεταξύ αντιπάλων και πραγματικά θα φέρει προ εκπλήξεως τα αντίθετα "στρατεύματα".
Γιατί ως συνήθως η αλήθεια κρύβεται κάπου στη μέση...

ΥΓ. Αφιερωμένο στο μωρό μου που μου άλλαξε τα μυαλά και ζωντανεύει την ζωή μου καθημερινά...

Υπερβάσεις και εκπλήξεις

Βγήκα χτες με το φίλο μου και μια τρελή παρέα σε ένα club. Ποτά, ΛεΠά και τα λοιπά . Ο φίλος μου μου έιπε ότι τον εκπλήσσω με το πόσο χορεύω. Η αλήθεια είναι ότι χωρίς αυτόν δεν θα πήγαινα σε club. Πόσο μάλλον σε τέτοιο club.

Όταν γνωρίζουμε κάποιον η γενική του συμπεριφορά ( το λέμε και attitude εδώ στην Ελλάδα) μας δημιουργεί μια γενική ιδέα για το ποιος είναι. Βάζουμε όρια και φανταζόμαστε τις αντιδράσεις του και τις επόμενες του ατάκες. Χτίζουμε κόσμους γύρω από γνωριμίες και πρόσωπα. Προκαταλαμβάνοντας καταστάσεις και αντιδράσεις.

Όμως οι άνθρωποι μας εκπλήσσουν καθημερινά. Μέσα σε κατάλληλο περιβάλλον ή καλύτερα έξω από τα νερά τους αντιμετωπίζουν τις καταστάσεις με άλλο μάτι και δρουν ανεξέλεγκτα. Κάποτε είχα ακούσει ότι ο Μουρατίδης πάει στην Έφη Σαρρή. Σοκ! Μ' αυτά που έλεγε δεν θα το περίμενα ποτέ.

Αγαπάμε τους άλλους για την πολυπλοκότητα και την ποικιλότητα της ύπαρξης τους. Κανείς δεν έχει μονόπλευρες εμπειρίες και βιώματα γιατί ζει στον πολυσυλλεκτικό κόσμο του σήμερα. Χαίρομαι όταν ανοίγω διάπλατα τα μάτια μου βλέποντας πράγματα όχι τόσο αναμενόμενο. Είναι το ίδιο ανθρώπινο γενετικό υλικό που ικανοποιήται στην ανατροπή σε μια ταινία τρόμου.

Η ανατροπή στη ζωή ταυτίζεται με τον αυθορμητισμό. Όπως το φιλί σου όταν χορεύουμε και το απρόσμενο σου τηλεφώνημα όταν πηγαίνω σπίτι.

Ψυχές φυλακισμένες σε κλουβιά

Το προάλλες κυκλοφορούσα κάπου στην νυχτερινή Αθήνα. Αφού άφησα το φίλο μου στο σπίτι του, περπάτησα προς το δικό μου. Το μάτι μου έπεσε πάνω σε ένα pet shop το οποίο παραδόξως ήταν ανοιχτό αυτή την ώρα.

Πίσω από το τζάμι ένας κύριος φρόντιζε το φαγητό και το νερό στα ζωάκια του μαγαζιού. Μπροστά- μπροστά σε μικρά κλουβιά βρίσκονταν κάτι αξιολάτρευτα κουταβάκια. Ήταν κλεισμένα στα σπιτάκια τους αλλά ήταν και ανήσυχα. Το ένα προσπαθούσε να βγει από την μικρή χαραμάδα που άφηνε το κλουβί του για να αναπνέει.

Για μια στιγμή ήθελα να κάτσω μπροστά στην "βιτρίνα" και να τα χαζέψω. Ήταν απ' αυτά τα κουταβάκια που βλέπεις στις διαφημίσεις και η κοπέλα από δίπλα σου αναφωνεί "τι γλυκό!!!". Ναι ήταν γλυκά και αξιαγάπητα. Αλλά κανένα δεν κουνούσε την ουρίτσα του από χαρά.

Ψυχές φυλακισμένες υπάρχουν παντού. Κουρασμένα βλέμματα μέσα σε αίθουσες σχολείων, πλουσιόπαιδα που φοβούνται να βγουν από τα όρια των τεράστιων πολυτελών σπιτιών τους, υπάλληλοι που περιμένουν υπομονετικά την επερχόμενη αδεια.
Όλοι όμως κοιτούν έξω απ' το παράθυρό του κελιου τους. Είναι όμορφα εκεί έξω!

Διαστρευλωμένα είδωλα

Τις προάλλες πήγα στο Μουσείο κυκλαδικής Τέχνης με ένα φίλο ερασιτέχνη φωτογράφο για να δούμε την έκθεση φωτογραφιών του Andre Kertesz. Ο Ούγγρος φωτογράφος είναι ένας από τους σημαντικότερους του περασμένου αιώνα. Το έργο του αναγνωρίστηκε μέσω των πορτρέτων, των σκηνών, τη σειρά "Διαστρεβλώσεις" που δημιούργησε, ενώ φωτογράφησε και πολλούς σημαντικούς καλλιτέχνες της εποχής του, όπως τους ζωγράφους Mondrian και Chagall, τη συγγραφέα Colette και τον παραγωγό ταινιών Sergei Einstein.

Ο Χώρος: Καταρχάς ο χώρος του μουσείου είναι εκπληκτικός με μπαρόκ αρχιτεκτονική και διακόσμηση. Φιλοξενεί αυτό τον καιρό δυο εκθέσεις. Του φωτογράφου που προανέφερα και το Her(his)tory με videoart. Για την δεύτερη δεν έχω να πω, γιατί φύγαμε γρήγορα και δεν μπόρεσα να δω όλα τα εκθέματα.

Η Έκθεση: Περιλάμβανε φωτογραφίες από όλες τις περιόδους του μεγάλου αυτού φωτογράφου, ταξινομημένες χρονολογικά και ως προς την περιοχή που διέμενε. Σ' αυτό χρονικό κυρίως ταξίδι παρατηρούσε κανείς τη βελτίωση της τεχνικής του μεταξύ άλλων στο κόψιμο του κάδρου και στο contrast που εγώ προσωπικά δίνω πολύ σημασία. Η σειρά διαστρεβλώσεις ήταν εξαιρετικά ενδιαφέρουσα και μας θύμισε και λίγο Dali. Η τεχνοτροπία που χρησιμοποίησε ήταν κυρτοί και κοίλοι καθρέφτες.

Πολλές ακόμα πληροφορίες για το φωτογράφο και το έργο του εδώ

ΥΓ1 Είδαμε απ' έξω το Γιάννη Αγγελάκα μόνο του χωρίς τους Επισκέπτες

ΥΓ2 (Και συμαντικό) Η τέχνη δρα και ως αναλγητικό, χρησιμοποιήστε την!

Ανωμαλία στο άδειο multiplex

Θυμάστε το SAW; Μάλλον ναι, πέραν της αγριότητας του ήταν πολύ έξυπνο σεναριακά, γιαυτό και πυροδότησε 2 ακόμα συνέχειες όχι τόσο επιτυχημένες. Μετά από το ίδιο κοινό προσπάθησαν να φάνε (τα λεφτά του ανεγκέφαλου και πιθανώς καυλωμένου horror fan ) οι δημιουργοί του Hostel. Με ένα απλό σενάριο που βασίζεται λίγο στην πραγματικότητα, ωραίες γκόμενες, πολύ διαστροφή και πάνω απ' όλα την υπογραφή στην παραγωγή του μεγάλου (;) Tarantino κυκλοφόρησαν το Hostel.
Ακολούθησαν αναλύσεις επί αναλύσεων και βαφτίστηκε η ταινία μέχρι και πολιτική παραβολή. Εντάξει αν θες να δεις αίμα και θες να το παίζεις και ποιότητα πρέπει ν βρεις μια δικαιολογία.

Χτες βράδυ στο Ster στον Άγιο Ελευθέριο παρακολούθησα το Hostel 2, συνέχεια την "πολιτικής παραβολής". Με τον ίδιο δημιουργό στη καρέκλα στης σκηνοθεσίας (Eli Roth), η ταινία είναι το ίδιο αλλά πιο πολύ. Πιο διαστροφικό, περισσότερο gore και ω τι έκπληξις (θεο)γκόμενες πρωταγωνίστριες.
Η ταινία σφύζει από πολιτικά μηνύματα, παραβολές κάθε είδους ακόμα και της παλαιάς διαθήκης. Βλέπεις αίμα και το παρομοιάζεις με το κόκκινο του κομμουνισμού και το κόκκινο της παπαρούνας την άνοιξη. Επομένως έχει και οικολογικό μήνυμα. Ας σπεύσουν λοιπόν οι σοβαροφανείς της κριτικής τύπου Πρωιμάκης να βάλουν 3 για να έχουν μια δικαιολογία να το δουν.

Σοβαρά τώρα, την απόλαυσα γιατί είμαι και λίγο ψυχανώμαλος αλλά το φυλακίζω βαθιά μέσα μου, και δεν χρειάζομαι τύπους σαν τον Eli Roth να μου το κάνουν mainstream. Έκτος αν έχουν και ένα σενάριο να καμουφλαριστούν...


ΥΓ 1 Παίζουν και δύο ασυμπάθιστοι ηθοποιοί από τις "Ρεπουμπλικάνες πουτάνες σε απόγνωση"

ΥΓ 2 Το Ster ήταν άδειο, αλλά ήρθε και καλοκαιράκι...

Δυο ταξιτζήδες μονολογούν

Σήμερα βγήκα και καλώς καθυστερημένος ων (χρονικά πάντα) επέλεξα την μέθοδο ταρίφα. Επίσης επιστρέφοντας και μην έχοντας άλλη επιλογή έκανα το ίδιο. Επειδή είχα πολύ καλή διάθεση άνοιξα κουβέντα. Και άκουσα διάφορα...

Προς Μοναστηράκι: Εκεί που λέγαμε τα σχετικά περί Αθήνας εξόδων και κίνησης ο ταξιτζής έβρισε ένα συνάδελφο. Εξεπλάγην επειδή πιστεύω ότι υπάρχει μαι στοιχειώδης αλληλεγγύη μεταξύ "κυριάρχων των δρόμων". Η συζήτηση (απουσία λογικού συνειρμού ) μεταφέρθηκε στο γεγονός ότι οι περισσότεροι συνάδελφοι δεν δίνουν ρέστα. Ο συγκεκριμένος επέμενε ότι εκείνος δίνει ρέστα πάντα και μερικές φορές χαρίζει κιόλας. Στην αρχή ήμουν λίγο δύσπιστος αλλά μετά μου εξήγησε ότι είναι χρεωμένος μέχρι το λαιμό. Χρωστάει σε δάνεια και τα σχετικά. Μη δίνοντας ρέστα θα εξοικονομούσε ούτε τα μισά των μισών απ' αυτά που χρωστάει. Αρά γιατί να το κάνει. Όταν φτάσαμε μου χάρισε τα 30 λεπτά και μου λέει ότι "όποιος ξοδεύει λεφτά, του έρχονται λεφτά". Δεν συμφωνώ απολύτως αλλά και την σφιχτοκωλία δεν την αντέχω...

Προς το σπίτι: Στην αρχή λέγαμε για το ταξί πόσο του κόστισε να το φτιάξει γιατί το είχε με τα αδέρφια του και το είχαν σακατέψει όλοι μαζί. Μετά πλησιάζοντας στο σπίτι μου έλεγε για τις μαφίες της Αθήνας και ότι χειρότερη είναι αυτή των Κινέζων στο Μεταξουργείο. Ότι μαθαίνει κανείς χρήσιμο είναι (σκέφτηκα) και συνέχισα να τον ακούω να λέει ότι παλιά έμενε στην γειτονία μου αλλά μετακόμισε επειδή ήρθαν πολλοί ξένοι. Τα λόγια του ήταν "Έβγαινες παλιά και ήταν όλο Έλληνες τώρα είναι γεμάτο μαύρους και Ρώσους". Καλά που μετακόμισε στη Νέα Σμύρνη και γλίτωσε από αυτό το μίασμα...

Ένα συν και ένα πλην για τους ταρίφες πόσο μας κάνουν; Ευτυχώς κανένας απ' τους δυο δεν είχε Derti στο ραδιώφωνο.

Bond πάτα restart

Ένα κουρασμένο είδος ταινιών είναι oi περιπέτειες. Ένα ακόμα πιο κουρασμένο είναι τα Bond movies. Μπορεί όλοι να παρακολουθούσαμε με ενδιαφέρον, έκπληξη και πολλές φορές γέλιο την προτελευταία ταινία του Bond (Die another day) από το εφετζή αλλά ολίγον ανεπαρκή Lee Tomahori, αλλά νιώθαμε ότι η σειρά δεν τραβάει άλλο. Κάποιος μου είχε πει, εντάξει έφτασαν τις 20, νισάφι πια. Το χρήμα όμως είναι ο μόνος θεός στο οποίο προσκυνάνε τα αδηφάγα μυαλά εκεί στο LA, και αποφάσισαν να κάνουν την υπέρβαση.

Με πρώτη ύλη το πρώτο βιβλίο που έγραψε ο Ian Flemming (ηθικός αυτουργός του Bond) και ένα νέο πρόσωπο μια νέα ταινία μπήκε στα σκαριά. Οι αντιδράσεις πολλές και οι περισσότερες προσέβαλαν τον νέο πρωταγωνιστή. Πώς να γεμίσει τα παπούτσια του Pierce Brosnan ή του Sean Connery ο νέος πιθηκόμορφος Άγγλος; Ο Tarantino αντιτέθηκε δημόσια στην επιλογή του Daniel Craig, δημιουργήθηκε ιστοσελίδα όπου οι Bond fans έθαβαν τον επίδοξο αντικαταστάτη. Και μετά βγήκε η ταινία...

Τα στόματα έκλεισαν, ο νέος Bond είναι εδώ γυμνασμένος δυνατός...Μεταφέροντας τον αγωνία από υπερφυσικού τύπου κυνηγητά σε κάτι τόσο απτό και αληθινό όπως ένα παιχνίδι poker, ο Martin Cambell κατάφερε να εξανθρωπίσει έναν φαινομενικά αδιάβλητο ήρωα. Ο Bond ερωτεύεται. Δεν παγιδεύτηκε βέβαια στην μεταφορά μιας ρομαντικής περιπέτειας, αλλά διατήρησε κάποια από τα παλιά καλά στοιχεία. Ένα ωραίο αυτοκίνητο, ένα χρήσιμο gadgetάκι, καθώς εντυπωσιακές (στα πλαίσια του ανθρωπίνως δυνατού πάντα) σκηνές είναι εδώ για ικανοποιήσουν και τους πιο δυσπιστους.

Δεν μιλάμε βέβαια για ένα αριστούργημα της 7ης τέχνης μιας και κάποια κλισέ δεν λείπουν, αλλά σίγουρα δεν ενοχλούν.

Σ' ολά αυτά αν προσθέσουμε τους εντυπωσιακούς τίτλους αρχής με το τραγούδι "You know my name", καταβαίνετε ότι η σειρά ανασαίνει ξανά.

Ελλάδα έχεις ταλέντο...

Αν περιμένετε να σχολιάσω τις καυστικές(;) ατάκες του εθνικού μας manager ή τα εκκεντρικά χτενίσματα της Ματθίλδης τότε μάλλον θα απογοητευτείτε. Αυτό το post αφορά κάποιους Έλληνες που έχουν ταλέντο.
Ζούμε σε μια χώρα που κυρίως λόγω της έλλειψης παιδείας του λαού της αρέσκεται στο να θεοποιεί το κακόγουστο, το ευτελές και το εύκολο σε κάθε τομέα. Με την κυριαρχία ενός εξ ολοκλήρου λαϊκού μέσου όπως η τηλεόραση αναπαράγονται και ενσωματώνονται στην καθημερινότητα μας μετριότητες και κακέκτυπα διεθνών επιτυχιών.
Μια τετοια κατάσταση παραπληροφορεί και παραπλανεί τον νεοέλληνα. Τον ωθεί στο συμπέρασμα ότι αυτό είναι το καλύτερο που μπορούμε. Ευτυχώς όμως δεν είναι αυτό το καλύτερο που μπορούμε. Υπάρχουν στην Ελλάδα μας αξιολογότατοι άνθρωποι που με το πνεύμα τους τη δράση τους μας κάνουν περήφανους.
Παραδείγματα υπάρχουν στην μουσική με καλλιτέχνες όπως ο Φοίβος Δεληβοριάς, του οποίου τραγούδι έχω ανεβάσει εδώ. Επίσης, νέα συγκροτήματα που λόγω της προώθησης από τα free press έντυπα της πόλης απολαμβάνουν εξαιρετικού hype.
Αν είχατε πάει στο σινεμά 2 χρόνια πριν και βλέπατε το Hardcore θα συνειδητοποιούσατε ότι επίσης έχουμε και αξιόλογους σκηνοθέτες. Και δεν μιλάω για κολλημένα μυαλά μέσα στο Ελληνικό κέντρο κινηματογράφου. Ο συγκεκριμένος σκηνοθέτης θα σκηνοθετήσει στο Hollywood παρακαλώ ένα remake μιας παλιάς ταινίας του Wes Craven. Για του λόγου το αληθές...
Στο χώρο του χορού ο Δημήτρης Παπαϊωάννου που με τη περσινή παράσταση του (2) κατάφερε να γεμίσει το Παλλάς για πολύ περισσότερες από τις προβλεπόμενες παραστάσεις
Τέλος έπεσα επάνω στο trailer ενός ελληνικού παιχνιδιού (Theseis το όνομα αυτού) που θα βγει για pc και X-box 360. Μια θέαση μόνο αποδεικνύει την δουλειά και τη λεπτομέρεια που έχει πέσει από κάποιους που αφού πούμε Ελλάδα έχεις ταλέντο δεν θα μας πουν άι μωρή...


Αυτά είναι μερικά μόνο παραδείγματα, τα υπόλοιπα βρίσκονται γύρω σας...(Σχεδόν ποτέ στην TV)

Cult απενεχοποίηση

Βράδυ, ο γραφών δεν κλείνει μάτι. Τελευταία λύση η τηλεόραση. Ανοίγει στον Ant1. Βαρβαρότητες. Όχι δεν ήταν βάρβαρο το πρόγραμμα του συγκεκριμένου καναλιού απλά έδειχνε ένα παλιό σήριαλ από τα νιάτα μου. Βαρβαρότητες με την Χρύσα Ρώπα και τον Βλαδίμηρο Κυριακίδη. Από το 1993. μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας παρακολούθησα το επεισόδιο.
Το συγκεκριμένος σήριαλ παρόλο που δεν το παρακολουθούσα όταν παιζόταν, αυτή τη φορά μου φάνηκε αρκετά αστείο. Αλλά όχι με την ίδια έννοια που είναι αστείο το Παρά 5 ή o Johny Depp στους πειρατές. Ήταν αστείο επειδή το αντιμετώπισα ως cult.

Ξέρετε όταν κάτι είναι τόσo τραγικό που δεν ξέρεις αν πρέπει να κλάψεις ή να γελάσεις... Αυτό είναι cult. Ο Γκουζγκούνης είναι cult. "Η αλήθεια βρίσκεται στους Sex Pistols" κι αυτό είναι cult.

Είναι το cult συνώνυμο του trash; Πολλές φορές είναι. Αλλά cult είναι και τα X-files που trash δεν το λες με τίποτα. Γενικότερα όμως cult επονομάζουμε ως επί το πλείστον κάτι "καμένο". Της πυρκαγιάς μερικές φορές (όχι της Πάρνηθας). Και γιατί δεν το λέμε σκουπίδι λοιπόν;

Εδώ είναι το θέμα/απορία του σημερινού post. Έχει προχωρήσει πολύ η τέχνη με αδιαμφισβήτητα βήματα. Μήπως η έννοια του cult εφευρέθηκε για αντισταθμίσει τη ισορροπία στο μυαλό μας; Η αλήθεια είναι ότι αν τρεφόμασταν συνέχεια με τέχνη, κάποια στιγμή θα κουραζόταν το μυαλό μας. Είναι λοιπόν το cult η ασχήμια για να απολαμβάνουμε την ομορφία;

Βλέποντας κάτι cult διασκεδάζουμε, απενοχοποιημένα. Η τραγική αλήθεια είναι ότι μας έχει επιβληθεί πολλές φορές από τα περιοδικά και τους δημοσιογράφους/κριτικούς το τι είναι τέχνη. Το cult αντιθέτως το ορίζουμε εμείς. Άσχετα με δημοσιεύματα, δημοσιότητα ή τεχνική αρτιότητα. Απλά γουστάρουμε! Και θα το απολαύσουμε και στο καπάκι θα ρίξουμε κι ένα κουρδιστό πορτοκάλι.