Little children

Πρόσφατα κυκλοφόρησε σε dvd μια ανεξάρτητη ταινία αξιώθηκε να φτάσει μέχρι και τα Oscar. To Little Children είναι βασισμένο στο βιβλίο του Tom Perrotta. Η ιστορία αφορά την παράνομη σχέση που δημιουργείται μεταξύ της Sarah και του Brad (όνομα και πράγμα) σε ένα αμερικάνικό προάστιο, όπου έχει πρόσφατα αποφυλακιστεί και διαμένει ένας παιδόφιλος, ο Ronnie. Άλλα δεν θα πω για την υπόθεση γιατί θέλω να το δείτε.

Το σενάριο τηςς ταινίας κρατά το ενδιαφέρον(εκτός από μια κοιλιά που κάνει η υπόθεση κάπου στο μέσον). Τους κεντρικούς χαρακτήρες ερμηνεύουν σημαντικοί ηθοποιοί που με τις ερμηνείες τους κάνουν κάθε μειονέκτημα της να φαίνεται ασήμαντο. Η ταινία μιλάει για εγκλωβισμένους ανθρώπους στα πάθη τους και την ζωή τους, σχολιάζοντας πετυχημένα την μικροαστική ζωή των αμερικανικών προαστίων.
Μέσα από τα αδιέξοδα που μερικές φορές δεν ευθύνονται αποκλειστικά οι πρωταγωνιστές καλούνται να νιώσουν ζωντανοί μέσα σ' την υποκρισία και τον συντηρητισμό τους κοινωνικού τους περίγυρου.


Ακόμα κι αν αυτά δεν σας ενδιαφέρουν, δείτε την για τις καυτές σκηνές των πρωταγωνιστών.
Πάρτε και μια ματιά από το trailer

Betty η Άσχημη

Αρκετές μέρες χωρίς γράψιμο. Μας έφαγαν τα διαβάσματα (λέμε τώρα).

Λοιπόν σήμερα δεν έχω θέμα, οπότε θα πω για μια σειρά τηλεοπτική. Ugly Betty το όνομα αυτής.
Χτες είδα και το τελευταίο επεισόδιο του 1ου κύκλου. Είναι για όσους δεν το υποψιάστηκαν ακόμα η αγγλική εκδοχή της Μαρίας της Άσχημης.

Στην αμερικάνικη version εκτός από την συμπαθέστατη Betty (aka Μαρία) υπάρχει ένα καταπληκτικό επιτελείο ηθοποιών που είναι ως επί το πλείστων νέα πρόσωπα στην τηλεόραση. Παίζουν όμως όλοι ιδιαίτερα καλά και πολύ αστεία. Η σειρά πέρα από το αναμενόμενο μήνυμα (δεν έχει σημασία η εξωτερική ομορφιά) έχει και πολλά άλλα όπως το ότι καυτηριάζει τον κόσμο της μόδας, μιλάει για ρατσισμό και κοινωνικές διαφορές. Κι όλα αυτά με ένα ευχάριστο pop περίβλημα που δεν προσβάλει όμως και όπου της δίνονται δυνατότητες εκφράζεται και πιο καλλιτεχνικά ως προς το art direction. Έχει πάρει μέχρι τώρα αρκετά βραβεία συμπεριλαμβανομένης και της χρυσής σφαίρας για σειρά και πρωταγωνιστική ερμηνεία.

Αυτή τη φορά θα δεν θα αναλωθώ σε αμπελοφιλοσοφίες για την ταχύτητα του κόσμου.
Θα σου προτείνω όμως ένα CDακι να ακούς τις ελεύθερες ώρες που θες να χαλαρώσεις.
Έχουμε και λέμε λοιπόν, Γιώργης Χριστοδούλου και Μην αλλάξεις ποτέ. Έχω διαβάσει κάπου ότι είναι fan των Belle and Sebastian (καλό είναι αυτό). Βέβαια η μουσική του λίγη σχέση έχει με το εν λόγω συγκρότημα. Είναι λίγο και λίγο lounge. Αν αναρωτιέσαι τι σου θυμίζει είναι μάλλον ένα video-clip που παιζόταν παλιότερα στο Mad Tv και ήταν διασκευή του "'Ολα τα λεφτά μωρό μου, όλα τα λεφτά για τα 2 σου μάτια που μου πήραν τα μυαλά...". Ναι της Βίσση ή μάλλον του Καρβέλα είναι. Βέβαια δεν ήταν λαϊκό αλλά jazz. Αν σου φαίνεται κουλό σταμάτα να διαβάζεις. Αν συνεχίζεις έχω να σου πω ότι στο καινούριο του CD περιέχονται 12 υπέροχα τραγούδια. Δύο ξενόγλωσσα και όλα τα άλλα ελληνικά. Pop μουσική όχι τόσο συνηθισμένη. Τραγούδια που μέσα από τους στίχους τους περιγράφουν συναισθήματα, ευαισθησίες. Τραγούδια αισιόδοξα, απ' αυτά που θα ήθελες να ακούς όταν ξεκινάς τη μέρα σου.
Με ηρεμία και σεβασμό στο αφτί μας (σπάνιο για ελληνικό cd) ο Γιώργης φτιάχνει ένα cd μελωδικό και χρησιμοποιεί τη φωνή του χωρίς υπερβολές. Θα ήθελα να ακούσω τις σκέψεις του σε ένα επόμενο cd με περισσότερους δικούς του στίχους.
Επειδή ότι και να λέμε για την μουσική, δεν μπορεί να ακουστεί σαν νότες ακουσε τον απ' την σελίδα του στο myspace

Λοιπόν σήμερα θα σας πω γιατί το blog μου έχει αυτό το όνομα.
Too fast for me λοιπόν. Η κοινωνία μας από την αρχή της είχε μια δυσκολία στο να αποδεχτεί νέα πράγματα και ιδέες (δεν θα κάνω ιστορική αναδρομή φίλε αναγνώστη μην ανησυχείς). Τελευταία όμως δείχνει να προωθείται γενικά η πρόοδος. Αν εξαιρέσουμε ένα κλίμα συντηρητισμού που φαίνεται να καταβάλει τον πλανήτη (που πιστεύω ότι θα είναι προσωρινό) γενικότερα η άποψη είναι πάμε μπροστά.
Τις περισσότερες φορές αυτό είναι καλό γιατί κάποιες ομάδες με μη αναγνωρισμένα δικαιώματα αποκτούν φωνή και ισχύ στην κοινωνία. Επίσης διευκολύνεται και ο τρόπος ζωής μας (γρηγορότερα μέσα μεταφοράς, Internet κλπ)
Δεν είναι όμως έτσι σε όλους τους τομείς. Εκτός από το τετριμμένο θέμα της καταστροφής του περιβάλλοντος (που βεβαίως είναι σημαντικό), η αδιάκοπη πρόοδος μας κάνει μερικές φορές να προχωράμε χωρίς να έχουμε άξια σημεία αναφοράς για το μέλλον.
Παραδείγματα: Από το πρόσφατο παρελθόν της μουσικής υπάρχει η εποχή των 70's που συχνά αναφερόμαστε όταν συζητάμε για μουσική. Σήμερα με το πλήθος των νέων καλλιτεχνών, και την ταχύτητα που αλλάζουν τα charts φοβάμαι μήπως στο μέλλον δεν θυμόμαστε τα τραγούδια που βγαίνουν σήμερα.
Και όχι μόνο στη μουσική. Το φαινόμενο είναι πολύ γενικότερο και έχει επηρεάσει και το internet. Υπάρχουν άπειρα blogs τα περισσότερα από τα οποία περιέχουν άπειρες πληροφορίες και ειδήσεις από τον κόσμο. Ανανεώνονται τόσο γρήγορα που δεν μπορείς παρά να παρακολουθείς ελέχιστα απ' αυτά.

Δεν μπορούμε να παραπονευόμαστε βέβαια, γιατί τα θετικά από την πρόοδο είναι σίγουρα περισσότερα από τα αρνητικά. Και βέβαια κανείς δεν θέλει να σταματήσει την πρόοδο.

Για να ανεβούμε όμως ένα σκαλοπάτι δεν πρέπει να είμαστε σίγουροι ότι είναι στέρεα τα προηγούμενα σκαλοπάτια. Κανείς δεν μας εγγυάται για το επόμενο....

P.S. Η φώτο είναι από τον p0m

Brick - Εγκλημα στο Κολλέγιο

Σκηνοθέτης-Σεναριογράφος: Rian Johnson

Παίζουν: Joseph Gordon-Levitt, Nora Zehetner , Emilie De Ravin, Lukas Haas, και άλλοι
IMDB

Ανεξάρτητη ταινιούλα που κατάφερε (δικαίως) να ξεχωρίσει στο Sundance του 2005. ΟΚ είναι λίγο παλιά αλλά κυκλοφόρησε σχετικά πρόσφατα σε Dvd και προτείνεται για ενοικίαση.

Για όσους θέλουν να διαβάζουν την υπόθεση (εμένα προσωπικά μου το χαλάει η υπόθεση γιατί θέλω να πηγαίνω στο cinema σχεδόν tabula rasa) : Νέος προσπαθεί να καταλάβει τι συνέβη στην εξαφανιθείσα φίλη του σε ένα αμερικάνικο σχολείο. Στην πορεία μπλέκεται με περίεργους χαρακτήρες και στην προσπάθεια του να λύσει το μυστήριο έρχεται αντιμέτωπος με... Πολλά είπα ήδη.

Η ταινία είναι ένα ιδιότυπο θρίλλερ πολύ μακριά απο τα συνηθισμένα θριλλεράκια με δολοφόνους (τα οποία επίσης αγαπάμε). Η σκηνοθεσία προσδίδει την την ταινία σε ένα νέο noir στιλάκι και η αισθητική της φαίνεται φρέσκια παρά την αντιγραφή στοιχείων ενός ξεπερασμένου είδους. Οι πρωταγωνιστές είναι φρέσκοι ,αποδίδουν αρκετά ικανοποιητικά αυτό που χρειάζεται μια ταινία τέτοιου είδους. Αν μπορούμε να της προσάψουμε κάτι είναι μια ενδεχόμενη υπερβολή του σεναρίου δεδομένου του μικρού της ηλικίας των ηρώων. Ο σκηνοθέτης όμως το έχει (το ταλέντο) και είμαι σίγουρος ότι με την επόμενη ταινία του όπου έχει μαζέψει και ονόματα( Rachel Weisz, Adrien Brody, ...) θα διαπρέψει.
Υ.Γ. Παίζει και η Claire από το LOST

3.5/5

Με γεια το blog μου!!!

Επειδή είδα ότι και η κουτσή Μαρία(Yassou Maria!) έχει πλέον blog, είπα να αποκτήσω κι εγώ. Από εδώ θα σχολιάζω πράγματα της επικαιρότητας (τι πρωτότυπο blog). Θα διαβάζετε για πράγματα που εκνευρίζουν τους φίλους μου όταν τους τα λέω. Η πράγματα που ντρέπομαι να τους πω. Είσαι τυχερός αγαπητέ αναγνώστη που έχω τον Firefox 2.0.0.3 και γλιτώνουν τα ματάκια σου από τα άπειρα ορθογραφικά λάθη που έκάνα στο γραπτό μου λόγο όταν έδινα πανελλήνιες στην Έκθεση. Μεγάλες στιγμές!!!
Anyway, λέω για πρώτη φορά να μην σε φορτώσω με σκέψεις και προβληματισμούς όπως υπόσχομαι να κάνω όλες τις άλλες φορές. στην παρούσα φάση θα ανάψω ένα τσιγάρο και θα σου προτείνω να ακούσεις ένα ωραίο τραγουδάκι για να φτιάξει λίγο η μέρα σου.