Ο Relative Stranger κατάλαβε ότι η ζωή είναι σκληρή.
Δεν υπάρχει πια λόγος να εκφράζεται διαδικτυακά ούτε και συναισθηματικά. Τώρα που μπαίνει στο εργασιακό χώρο ελπίζει να δουλεύει αρκετά ώστε να μην σκέφτεται. Οι φίλοι, οι έρωτες και η τέχνη που όριζαν την ζωή του μέχρι τώρα αποδείχτικαν υπερβολικά αληθινα για το μικρό μαθηματικό μυαλό του, που το μόνο που μπορεί να σκεφτεί είναι ο εαυτούλης του.
1. Στον ANT1 έπαιζε σε επανάληψη ένα talent show. Βλέποντας το επαληθεύεται το απόλυτα εφήμερο του είδους. Αν και αυτό δεν δρα αποτρεπτικά για την επόμενη φουρνιά ψώνιων τότε το πρόβλημα είναι σοβαρό.
2. Σε δυο κανάλια είναι δυο διαφορετικές ταινίες με την Susan Saranton
3. Βλέποντας στο MEGA τις ταινίες μικρού μήκους από το 48hour film project κατάλαβα ότι υπάρχουν πολλά νέα ταλέντα. Μετά έβαλε διαφημίσεις με trailer σειρών του καναλιού και επανήλθα στη φαιδρή τηλεοπτική πραγματικότητα.
4. Ο Χαρδαβέλας έλεγε για κάποιους που έρχονται το 2012. Προτείνω να μαγνητοσκοπηθεί η εκπομπή και να προβληθεί σε επανάληψη το 2012.
5. Ένας φίλος μου στο Facebook πόσταρε το εξής το οποίο για κάποιο περίεργο λόγο μου ταίριασε
Εκεί που ήταν το παλιό Πλάζα, ένα LIDL έκανε την εμφάνιση του από το πουθενά, γιατί υποθέτω με την οικονομία μας είναι πιο σημαντικό να αγοράζουμε μεγάλες συσκευασίες με ζαχαρωτά και γερμανικές σοκολάτες 200gr παρά να βλέπουμε τις τανίες που δεν παίζουν τα Multiplex.
Υποδειγματική ταινία πραγματικό reboot για άσχετους σαν εμένα. Με αισθητική αρτιότητα και συνέπεια και σωστή ισορροπία ανάμεσα σε story και δράση έχουμε την επιστροφή της επιστημονική φαντασίας στο προσκήνιο. Bonus επιβεβαίωσης οι διθυραμβικές κριτικές και το εισπρακτικό σουξέ 4/5 και βιάζομαι να δω το επόμενο...
Ο ταλαντούχος φωνητικά και στιχουργικά Πάνος Μουζουράκης ανέβηκε στην Θεσσαλονίκη όπου συνέπεσε με το τριήμερο μου στην καλοντυμένη πόλη και επειδή δεν ευκαίρησα να τον απολαύσω στο Οξυγόνο της Αθήνας είπα να πάω εκεί. Το New York είναι συμπαθητικό live-άδικο με βασισμένη στην αφισα και ταπετσαρία διακόσμηση που καβλώνει όσους νομίζουν ότι θα ήθελαν να ζούνε στο "μεγάλο μήλο". ασφυκτικά γεμάτο, με χύμα σαλονικιούς άρτι αφιχθέντες από πλατεία Ναβαρίνου και γκόμενες μέσα σε εισαγωγικά που τρέχουν στα "hot" events της πόλης.
Φτηνές τιμές, 10 ευρόπουλα είσοδος και ποτάκι και ότι ποτάκι θέλεις όχι μόνο κρασιά και μπήρες που κάνουν οι εκμεταλλευτές-λαμόγια της Αθήνας. Μόνη μαλακία ότι καθόμασταν κοντά στην τουαλέτα και επομένως διακόπταμε το ρεύμα κυκλοφορίας που ήταν κάτι παραπάνω από μποτιλιαρισμένο
Ειδική μνεία αξίζει στον Γιώργο Χρυσοστόμου που αποθεωνόταν στα ενδιάμεσα θεατρικά νουμεράκια και ειδικά στο medley με διάσημες ερμηνείες rock τραγουδιστών από Prince μέχρι Sex Pistols.
Σε μια φίλη μου δεν άρεσε το διδακτίκο και καλά κομμάτι αυτών που έλεγε ο Πάνος αλλά με τέτοιες γκριμάτσες που κάνει είναι σχεδόν αδύνατο να τον πάρεις σοβαρά και να επηρεαστείς. Αλλά ακόμα κι έτσι όλοι θέλουμε ένα fun δάσκαλο.
Τρεις φορές την εβδομάδα (τόσες μου επιτρέπουν) κάνω εκπομπή στο mindradio.gr Immaterial mixtapes δηλαδή ασήμαντες κασέτες με τραγούδια σύγχρονα και που και που κανένα νοσταλγικό. Μόλις τέλειωσα μια εκπομπή με θέμα κινηματογραφικά τραγούδια και αύριο 17:00 με 19:00 επαιται συνέχεια με άλλο θέμα (μάλλον). Δεχόμαστε αφιερώσεις είτε από εδώ, είτε από το chat του mindradio εν ώρα εκπομπής. Ακούστε με εδώ. Το ψώνιο της διπλανής πόρτας ελπίζει να τον ακούσετε...
Οικονομία. Προσπαθείς να θυμηθείς που είναι τα bar που πήγαινες, αν σου λείπουν και πόσο. Divx αντί Σινεμά, delivery αντί εξόδου σε εστιατόρια και ταβέρνες.
Απομόνωση. Κάθεσαι σπίτι και χάνεις τους φίλους σου (προσωρινά). Μιλάς μόνο στο τηλέφωνό και κυρίως ζητώντας βοήθεια για πράγματα που δυσκολεύεσαι να κάνεις ή αδυνατείς να κάνεις μόνος σου σχετικά με την εργασία σου.
Απόγνωση. Φράσεις που ακούς μέσα στο κεφάλι σου: "Δεν θα τα καταφέρω ποτέ", "Πρέπει να αλλάξω επάγγελμα", "Μήπως να παρατούσα εντελώς τη σχολή και να ακολουθήσω το όνειρο μου" μετά η ίδια φωνή λέει "Και ποιο είναι βρε μαλάκα το όνειρο;", "Αυτό ήταν δεν είμαι αρκετά έξυπνος όπως οι άλλοι".
Epiphany. (Όταν τελικά τα καταφέρεις) Μάλλον αυτό είναι που θέλω τελικά να κάνω στη ζωή μου και αλλάζεις πλεύση προς επαγγελματικές κατευθύνσεις. Μέχρι να τρυπώσει πάλι το όνειρο (Ξέχνα το λέμε)
που και που ανακαλύπτεις και κάτι καλό, όπως ας πούμε τη σειρά The Office για να γεμίζεις τα διαλείμματα και να σκέφτεσαι τι σε περιμένει...
Με ανησυχήσατε και με τρομάξατε, κι έτρεξα να δω αν είστε καλά. Και μετά ήρθατε Αθήνα για να φτιάξουμε τις απρόσμενες ατυχίες. Και μου φορτωθήκατε στο σπίτι, μου κάνετε φαγητό, μου μετακινούσατε τα πράγματα και με βρίσατε για την ανεξέλεγκτη ανευθυνότητα μου. Μαλώσαμε και ηρεμήσαμε και φάγαμε και τα χωνέψαμε όλα.
Και μ' αγαπάτε και μου το λέτε, κι εγώ χαμογελώ και δεν σας απαντώ. Μου λέτε να προσέχω αλλά το κάνω ήδη. Ο Φοίβος Δεληβοριάς λέει για τον πατέρα του τον Φώτη, που δεν μπορεί να του πει σ' αγαπώ :
"Μα όταν κάποια μέρα στο Θησείο θα βγάζω βόλτα ένα μικρόΘα με αποκαλέσει Φοίβο και εγώ Φώτη θα τον πω"
Κι εγώ που δεν γράφω τραγούδια γράφω τούτο εδώ το blog που δεν το διαβάζετε, γιατί γιο ο κόσμος δεν θέλει να έχω. Τώρα που φύγατε και περπατώ στο λιμάνι δίπλα στη θάλασσα νιώθω μόνος.
Το βράδυ όμως μπορεί να έρθεις εσύ... Και δεν θα είμαι μόνος για λίγο...