Ψυχές φυλακισμένες σε κλουβιά
Το προάλλες κυκλοφορούσα κάπου στην νυχτερινή Αθήνα. Αφού άφησα το φίλο μου στο σπίτι του, περπάτησα προς το δικό μου. Το μάτι μου έπεσε πάνω σε ένα pet shop το οποίο παραδόξως ήταν ανοιχτό αυτή την ώρα.
Πίσω από το τζάμι ένας κύριος φρόντιζε το φαγητό και το νερό στα ζωάκια του μαγαζιού. Μπροστά- μπροστά σε μικρά κλουβιά βρίσκονταν κάτι αξιολάτρευτα κουταβάκια. Ήταν κλεισμένα στα σπιτάκια τους αλλά ήταν και ανήσυχα. Το ένα προσπαθούσε να βγει από την μικρή χαραμάδα που άφηνε το κλουβί του για να αναπνέει.
Για μια στιγμή ήθελα να κάτσω μπροστά στην "βιτρίνα" και να τα χαζέψω. Ήταν απ' αυτά τα κουταβάκια που βλέπεις στις διαφημίσεις και η κοπέλα από δίπλα σου αναφωνεί "τι γλυκό!!!". Ναι ήταν γλυκά και αξιαγάπητα. Αλλά κανένα δεν κουνούσε την ουρίτσα του από χαρά.
Ψυχές φυλακισμένες υπάρχουν παντού. Κουρασμένα βλέμματα μέσα σε αίθουσες σχολείων, πλουσιόπαιδα που φοβούνται να βγουν από τα όρια των τεράστιων πολυτελών σπιτιών τους, υπάλληλοι που περιμένουν υπομονετικά την επερχόμενη αδεια.
Όλοι όμως κοιτούν έξω απ' το παράθυρό του κελιου τους. Είναι όμορφα εκεί έξω!
31 σχόλια:
ψυχοπλακώνομαι όταν περνάω από pet shop! δεν ξέρω γιατί...αλλά αποφεύγω να κοιτάζω εκείνα τα μάτια που με χαιδέυουν με το βλέμμα τους..
α πα πα!!
kat μου καλά κάνεις τα ματάκια αυτά είναι τόσο θλιμμένα...
Όπως και μερικών ανθρώπων...
Μια φίλη μου αγόρασε πρόπερσυ από pet shop έναν σκίουρο 50 ευρώ διότι δεν άντεχε να τον βλέπει θλιμμένο και τον ελευθερώσαμε στον Εθνικό Κήπο. Το θρίλερ ήταν πριν τον πάμε εκεί, τό΄σκασε απ΄το σπίτι της και καθόταν στο καλώδιο της ΔΕΗ. Τελικά γύρισε απ΄το παράθυρο και καταφέραμε να τον πιάσουμε. Όταν τρόμαζε φούντωνε την ουρά του. Δεν ξέρω αν ζει καλά στον Κήπο, πάντως ευτυχώς δεν τον αφήσαμε Πάρνηθα ή Υμηττό.. Συγγνώμη για την προηγούμενη διαγραφή, υπήρχαν λάθη.
Τι κι αν το κλουβί είναι μεγάλο ξένε; Εμείς παύουμε να είμαστε φυλακισμένοι; Ένα κλουβί με χρυσοπίκηλτα κάγκελα, που μας αρέσει, μας εξαπατά.... Αλλά όταν θελήσεις να αποδράσεις; Δύσκολο.... Εμείς γιατί άραγε "κουνάμε τις ουρίτσες μας" με τόση χαρά ενώ πάνω κάτω μέσα μας ξέρουμε;
Strahd
Ακριβώς!
@ κοκο
Πολύ wwf χειρονομία!!! Μπράβο και ευτυχώς!
@Ηλιας....Just me!
Φίλε μου δυστυχώς δεν ξέρουμε, ίσως μας ντοπάρουν με το φαγητό τους (τηλεόραση, κτλ).
PS ώραία τα λες...
Τελικά δε χρειάζονται κουβιά για να φυλακιστεί μια ψυχή.
Αυτό βλέπω..τι κρίμα!
όλοι έχουμε την προσωπική μας φυλακή. η δική μου λειτουργεί 9-5 καθημερινές εκτός αργιών και λοιπών εθνικών εορτών!
Τα ίδια με τον ethan... Τουλάχιστον είναι παρήγορο ότι σε λίγο καιρό θα πάρω τη θέση του Μιλτιάδη :p
Είχα μπει σε ένα από εκείνα τα pet shops, στην Αθηνάς. Μπαίνω και τους μιλάω με τα γνωστά, ηλίθια λογάκια που μιλάς στα μικρά σκυλιά, όταν έχεις τις καλές σου. Και μπήκε μαζί μία γυναίκα. Γύρω στα εξήντα. Από τις γυναίκες που καταλαβαίνεις πως ζουν/μένουν μόνες τους. Έπιασε ένα από τα σκυλιά αγκαλιά, ρώτησε το τυπικό, πόσο κάνει, της πέταξε ένα τρελό ποσό ο υπάλληλος, ούτε που άκουγε, το είχε αγκαλιά σαν μωρό και του έλεγε, θα σε έχω πάντα μαζί, έχω μεγάλο μπαλκόνι με λουλούδια, το έβαλε σε μία χαρτόκουτα και έφυγε. Φαντάζομαι, υπάρχουν 2 όψεις..
Πολλές φυλακές, πλάκα-πλάκα...
Και παρότι συμφωνώ με τον ethan... προσθέτω και το εξής:
"Να ταν μόνο αυτή η φυλακή μας..."
(τι τραγικά απαισιόδοξο μήνυμα άφησα τώρα???)
Γενικά η απαισιοδοξία κυκλοφορεί πολύ αυτές τις μέρες αψου. Μην φοβάσαι... You' re not alone.
@Maria_Adouaneta
Ναι δυστυχώς αλλά μπορούμε και να τα σπάσουμε
@ethan
Όπως και των περισσότερων εργαζομένων.
@porn0star
Στο εύχομαι και ελπίζω όχι με δόλια μέσα.
@SugarProof
Αν αυτοί που τα αγοράζουν τα αγαπούν και δεν τα κλείνουν μέσα στο διαμέρισμα τότε ναι υπάρχει και α άλλη όψη.
@Apsoy
Ναι ήταν τραγικά απαισιόδοξο. Για να ανέβουμε λίγο, σχεδίασε prison break
@stand
Ίσως φταίνε τα φεγγάρια που λέει και Ελένη Βιτάλη
Να ταν η μόνη μας φυλακή.... Μήπως τελικά εμείς ορίζουμε τις φυλακές μας; Οι φυλακές μας ισοδυναμούν με τις προτεραιότητές μας.... Αυτές είναι που καθορίζουν το πως και πόσο φυλακισμένοι τηα είμαστε... It's all about fucking priorities....
i feel depressed.thanks :-)
Ωραίο post αλλά λίγο καταθληπτικό είναι η αλήθεια...
:)
@ηλίας
το διάβασα και το commentαρα όπως είδες
mr.f & aenaos
Παιδιά δίκιο έχετε, θα επανορθώσω με το επόμενο.
An to blog to pareis on human terms, tote mboreis na peis oti everybody is trapped in some way or another. Human beings are never really free to their full desired extent. Isws yia to kalitero.
Pantos omws pistevw oti i vitrina mborei na prosferei ena tromero 'room with a view'.
Υπάρχει χειρότερη φυλακή από αυτή που μπαίνουμε μόνοι μας μέσα?Γιατί..έτσι πρέπει?
Η φυλακή από μία άποψη είναι το η καλύτερα τα προσωπεία που ο καθένας από εμάς χρησιμοποιεί για θεμιτούς η αθέμιτους λόγους. Είναι οι υποχώρηση που κάνουμε σε ζωτικά θέματα και με αυτόν τον τρόπο μεταλλάσσουμε την πραγματική ζωή σε επιβίωση και παρακμή.
Πότε θα σπάσουμε τις αλυσίδες;
Δεν ξέρεις πόσο συμφωνώ...
Αλλά το εκεί έξω κάποιες φορές είναι το εκεί μέσα του εαυτού μας.
Τι είπα τώρα... μην το ψάχνεις.
Φιλιά!
Ίσως να μένουμε και αυτοβούλως μέσα στη φυλακή γιατί...μας φοβίζει το εκεί έξω.... Αυτό το εκεί έξω Κρύβει σκοπέλους που μπορεί να μην είμαστε έτοιμοι να αντιμετωπίσουμε. Αλλά άμα δεν το δοκιμάσουμε πως θα ξέρουμε;
@lensman
Για view είμαστε όμως η για life?
@μαραμένα σύκα
Ας γκρεμίσουμε τα πρέπει. Εγώ το έχω κάνει.
@Σμέμνιος Ναΐτης
Όπως λέει και η Γαλάνη λοιπόν στο καινούργιο της cd
"Πέταξε τη μάσκα πια, άκου κι εμένα"
@Aντώνης
Στο χέρι μας είναι...σχεδον απόλητα
@g for george
Όντος ήταν μεγάλο αυτό που είπες ακόμα το επεξεργάζομαι ;-)
Φιλιά!
@Ηλιας....Just me!
Κι εγώ έτσι πιστεύω. Ο φόβος είναι που φυλακίζει, όχι απαραίτητα τα δεσμά.
Και άμα δεν έχεις και κανέναν να σου φέρνει νερό και φαγητό...
Καλώς σε βρήκα φίλε.
επίσης!
Το θέμα είναι να πάρεις την απόφαση να βοηθήσεις μία απ' τις φυλακισμένες ψυχές. Γιατί οι περισσότερες δε μπορούν να δραπετεύσουν. Προς κάτι καλύτερο.
γάμησέ τα, ψυχοπλάκωμα τα pet shop
@oni
Το θέμα είναι να μορφώσεις τους τρόφιμους ώστε να καταλαβαίνουν αν είναι φυλακισμένοι. Και μετά να επιλέξουν την ελευθερία
@
Και το συγκεκριμένο post επίσης αλλά ρε παιδιά είπαμε. Το επόμενο είναι πιο ευχάριστο.
Πολύ μελαγχολικό το ποστ και η θεωρητική συζήτηση που ακολούθησε, αλλά πιστεύω ότι όλα αυτά τα λέμε εκ του ασφαλούς..
Είμαστε ζωντανοί, σχετικά ασφαλείς και, επιτρέψτε μου να πω, χορτάτοι.
Όπως και αυτά τα ζωάκια στα pet shop... Και καθόμαστε και συζητάμε για το κατά πόσο είμαστε ελεύθεροι καθώς μας δεσμεύουν οι κάθε λογής υποχρεώσεις..
Υπάρχουν όμως ζωάκια που γυρίζουν έξω στους δρόμους και καθημερινά κινδυνεύουν από ένα σωρό παράγοντες.
Το Σάββατο γυρίζοντας στο σπίτι μου ένα μικρό γατάκι με είδε κι άρχισε να νιαουρίζει πολύ δυνατά... πεινούσε... πεινούσε τόσο πολύ που δε με φοβόταν. ερχόταν στα πόδια μου, σχεδόν έκλαιγε, ικέτευε για λίγο φαγητό...
Δεν είχα τίποτα να του δώσω. Πήγα στο πιο κοντινό μαγαζί, πήρα κάτι φαγώσιμο και γύρισα να το ταΐσω, αλλά δεν το βρήκα. Άφησα το φαγητό στο πεζοδρόμιο.. Ελπίζω να γυρίσει να το βρει.
Ποιος είναι σε καλύτερη μοίρα; Το γατάκι που το τάιζε ο ιδιοκτήτης του pet shop η αυτό που συνάντησα στο δρόμο;
Κάντε εσείς τους συνειρμούς...
Δημοσίευση σχολίου