Μωρό μου, μας κοιτάνε...

Παρόλη τη μερικώς νεκρή καλοκαιρινή διανομή ταινιών υπάρχουν και κάποιες ταινίες που δεν σε πειράζει να κλειστείς μέσα και να δεις. Μια απ' αυτές τις ταινίες είναι και το Death Proof. Γραμμένο και σκηνοθετημένο από τον πυλώνα σχεδόν κάθε σινεφίλ, τον Quentin Tarantino. Μια ταινία που εξαρχής δημιουργήθηκε για να προβληθεί ως το ήμισυ ενός πρωτοτύπου εγχειρήματος των "αδερφών" Tarantino-Rodrigez.

Για την ταινία δεν θα πω πολλά. Απερίγραπτο fun, ειδικά στο δεύτερο μέρος, απολαυστικές φλυαρίες και σινεφίλ αναφορές. Κι όλα αυτά λουσμένα με μια 70's αισθητική και ένα cool soundtrack. Το τραγούδι που ακούτε αν έχετε ανοιχτά τα ηχεία σας και δεν έχετε σταματήσει τη μουσική είναι από την ταινία. Επίσης να πω ότι η ταινία συμμετείχε στο διαγωνιστικό τμήμα του φεστιβάλ των Καννών. Όσοι πιστοί προσέλθετε στις αίθουσες!


Μέσα στο σινεμά και παρόλο που η ταινία δεν είχε κανένα ρομαντικό subtext κρατούσα το χέρι του φίλου μου. Στο διάλειμμα που άναψαν τα φώτα συνέχισα να τον κρατώ. Και να τον φιλάω στο στόμα. Προσωπικά δεν παρατηρώ τα βλέμματα που με περιτριγυρίζουν αλλά ο φίλος μου μου είπε την ατάκα που τιτλοφορεί το σημερινό post.

Γύρισα από περιέργεια και είδα δυο φίλους, ο ένας είχε ιδιαίτερα σοφιστικέ look με κοκάλινα τετράγωνα γυαλιά που πάντα ήθελα. Μέχρι βέβαια εγώ να του κοιτάξω είχαν στρέψει το βλέμμα τους αλλού. Όχι όμως για να μην τους δω ότι με κοιτάνε αλλά γιατί προφανώς υπάρχουν κι άλλοι άνθρωποι να παρατηρήσουν. Μάλλον δεν ήταν κάτι το παράξενο γι' αυτούς. Βέβαια ένα σινεφίλ κοινό και μάλιστα ένα Ταραντίνο-σινεφίλ κοινό έχει δει πολλές ταινίες και πιθανόν και το Brokeback οπότε έχει μια Χ εξοικείωση με το θέμα. Παρόλα αυτά, πιστεύω ότι ο περισσότερος κόσμος έτσι θα αντιδρούσε.

Ας σταματήσουμε λοιπόν να γκρινιάζουμε γιατί οι gay στην Ελλάδα δεν είναι αποδεκτοί και ας διαπιστώσουμε του λόγου το ψευδές με μια απλή και τρυφερή χειρονομία.